““ေသာတပတၱိ မဂ္ဉာဏ္””

““ေသာတပတၱိ မဂ္ဉာဏ္””
ဤေနရာ၌ ေျပာလိုသည္မွာ ဒါနကထာ သီလကထာ သဂၢကထာ မဂၢကထာဟု ေဒသနာေတာ္မ်ား အသီးသီးရွိၾကသည့္အနက္ မဂၢကထာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ကၽြတ္လြတ္ရာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ အမွန္တရားပေဒသာဟု ဆိုႏုိင္ပါေၾကာင္း။ ။
ခႏၶာအာယတန ဓာတ္သစၥာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တို႔ကို အက်ဥ္းအားျဖင့္ သံုးသပ္ေ၀ဖန္၍၊ တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္းပင္ ယခုအခါ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ရည္စူး၍ သမထ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းတို႔သည္ ေခတ္စားေနသည့္အေလ်ာက္

သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာအစဥ္ျဖင့္ က်င့္နည္းကို၄င္း၊ ကမၼ႒ာန္းထိုင္မႈ ဥဒၶစၥပယ္မႈ
စသည္တို႔ကို၄င္း၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေဟာေျပာေရးသားေလ့လာျခင္းတို႔သည္ သစၥာေလးတန္
တရားမွန္ကို ျမင္သိျခင္း၏ အေျခခံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေကာင္းျမတ္လွပါသည္။ သို႔ရာတြင္
မွတ္ယူလြယ္ျပီး အျမင္လြယ္ေသာ ဓမၼစၾကာေဒသနာ သစၥာေလးတန္တရားမွန္ကို
မၾကားရ မေလ့လာရသျဖင့္ လိုရင္းျဖစ္ေသာ သစၥာကို မျမင္မသိမီ အခ်ိန္ကုန္
သြားတတ္ပါသည္။ စိတ္တြန္႔သြားတတ္ပါသည္။ နိဗၺာန္ဟူေသာထြက္ေပါက္ကိုမျမင္မသိမထြက္တတ္သျဖင့္လိုရင္းကိစၥ
မျပီးခရီးမေရာက္ပဲလည္း ရွိတတ္ပါသည္။တံငါ မုဆိုးပင္ျဖစ္လင့္ကစားသစၥာအမွန္တရားကို
ျမင္သိလွ်င္ ေသာတာပန္စသည္ တည္ႏုိင္ပါသည္။ သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါးႏွင့္
ျပည့္စံုႏုိင္ပါ၏။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အရိယမည္ေသာ တံငါသည္ သည္လည္းေကာင္း
ခါးပိုက္ႏႈိက္အလုပ္ႏွင့္ အသက္ေမြးသူသည္လည္းေကာင္း၊ ခိုးသားငါးရာတို႔သည္
လည္းေကာင္း၊ သစၥာေလးတန္ကို တရားမွန္ကို နာၾကားရသျဖင့္ ေသာတာပန္
သကဒါဂါမ္စသည္ တည္ၾကသည္ကိုေထာက္၍ သစၥာေလးတန္တရားမွန္ကို အထူး
ဦးစားေပးလွ်င္ ပို၍ အက်ိဳးမ်ားမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာေလာကတြင္ မဆိုထားဘိ၊ အျခားကမၻာေပၚရွိ မည္သည့္ ဘာသာ
ၾကီးမ်ားတြင္မွ ဗုဒၶ၏သစၥာေလးတန္တရားမွန္ကို ယခုအခါ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၍ မျဖစ္ေတာ့ပါ၊
ပစ္ပယ္၍မရေတာ့ပါ၊ အႏုျမဴအပါအ၀င္ ေလာကဓာတ္သိပၸံပညာဆိုလွ်င္ လံုးလံုးကို
ေထာက္ခံ ေနသေလာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ သိပၸံပညာက ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရွိေသာ တဲလီပါသီ၊
အီးအက္စ္ပီ ပါရာဆိုက္ေကာ္ေလာ္ဂ်ီ စသည္တို႔ကား၊ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာျဖင့္ ပြားမ်ား
ယူအပ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ စ်ာန္အဘိညာဥ္ တန္ခိုးဣဒၶိပါဒ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္
ဟုဆိုပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က စ်ာန္ရပုဂိ္ၢဳလ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဓနဥၥာနိဆိုသည့္
ပုဏၰားၾကီးကို အရွင္သာရိပုတၱရာက ၀ိပႆနာတရားေဟာ၍ ခႏၶာငါးပါးကို
ျငီးေငြ႕ေသာ္လည္း သစၥာေလးတန္တရားမွန္ကို မသိမီ ေသသြားေသာေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္
အျဖစ္ႏွင့္ပင္ ျဗဟၼာ႔ျပည္သို႔ ေရာက္သြားသည္ဟုဆိုပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကိုျမတ္စြာ
ဘုရားသိေတာ္မူသျဖင့္ အရွင္သာရိပုတၱာအား ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔တက္၍ သစၥာအမွန္
တရားကိုေဟာေစမွ ေသာတာပတၱိမဂ္ရသြားျပီး အရိယာအျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားသည္ဟု
သိရပါသည္။
ေသာတာပတၱိမဂ္ ဟုဆိုသည့္ ပ႒မမဂ္သည္ အလြန္တရာအေရးၾကီးပါသည္။
ေသာတာပတၱိမဂ္သည္ ဘာ၀နာ ပဟာတဗၺမဟုတ္ပါ၊ ဒိ႒ိႏွင့္ ၀ိစိကိစၧာ ထိုဉာာဏ္
အျမင္ျဖင့္ ပယ္အပ္ေသာ ဒႆနပဟာတဗၺမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာမရာဂ
ဗ်ာပါဒ ဥဒၶစၥတို႔ကို မပယ္ႏုိင္ေသးေသာ လူပုဂၢိဳလ္တို႔အား ေသာတာပန္ စသည္တည္
ၾကေစရန္မ်ားစြာ လိုလား အပ္ပါသည္။
ရေသ့ရဟန္း မလုပ္ႏုိင္ေသာ၊ ေခါင္းပါးစြာ မက်င့္ႏုိင္ေသးေသာ အိမ္၌ သားမယား၊
လင္သားႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကား ထားျပီးသား ျဖစ္ေသာ၊
ဓမၼစၾကာ သစၥာေလးတန္တရားမွန္ကို နာၾကားေလ့လာ က်က္မွတ္၍၊ မသိေသးေသာ
အနက္အဓိပၸါယ္မ်ားကို သိေသာပညာရွိထံ ေမးျမန္း၍ အဖန္ဖန္ဆင္ျခင္က သိျမင္ႏုိင္ပါသည္။
ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း၊ မဂ္ေလးပါးတို႔တြင္ ေသာတာပတၱိ ပထမမဂ္သည္
ဒႆနပဟာ တဗၺကိစၥရွိသျဖင့္ သစၥာအမွန္တရားကို ျမင္သိရန္ အလြန္အေရးၾကီးပါ
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာဋီကာမ်ားႏွင့္ အက်ယ္တ၀င့္ ေ၀ဖန္ျပဖို႔
လိုပါသည္။ က်န္မဂ္ သံုးပါးတို႔ကေတာ့ ပထမမဂ္ျဖင့္ သစၥာျမင္သိျပီးျဖစ္၍ ဘာ၀နာ
ပဟာတဗၺ မွ်သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အက်ယ္တ၀င့္ေ၀ဖန္ျပဖို႔ လိုမည္မထင္ပါ။
တရားအားထုတ္ျခင္းဆိုသည္မွာ၊ အမွန္အားျဖင့္ အထက္တြင္ တင္ျပသည့္
အတိုင္း သစၥာေလးပါးကို ျမင္သိေအာင္ ဇာတိခ်ဳပ္ေအာင္ အားထုတ္မႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သစၥာေလးပါးကို ျမင္သိေအာင္ ဆိုရာ၌ သစၥာေလးပါးကို သုတမယဉာဏ္၊ စိႏၲာမယ
ဉာဏ္၊ ဘာ၀နာမယဉာဏ္တို႔ျဖင့္ သိေအာင္၊ ေဗာဓိပကိ္ၡယတရား ၃၇-ပါးကို ပြားမ်ား
ရပါမည္။ အားထုတ္ရပါမည္။ ဇာတိခ်ဳပ္ေအာင္အားထုတ္မႈဟူသည္ ဇာတိကို
ျဖစ္ေစတတ္ေသာ တဏွာခ်ဳပ္ေအာင္ အားထုတ္မႈပင္ျဖစ္ပါသည္။ တဏွာခ်ဳပ္ျခင္းငွာ
တရားအားထုတ္လိုေသာစိတ္ ျဖစ္ေပၚေစရန္ ဇာတိ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏ အပါယ
စေသာေဘးၾကီးတို႔ကို အဖန္ဖန္႐ႈရပါမည္။ (၀ါ) ဒုကၡသစၥာကို အဖန္ဖန္ရႈရပါမည္။
ထိုဇာတိစေသာ ဒုကၡေဘးကိုျမင္သည္ျဖစ္အံ့၊ ဇာတိျဖစ္လိုေသာ ဘ၀တဏွာသည္
ခ်ဳပ္ပါသည္။ ထိုေဘးတို႔မွ လြတ္ျခင္းငွာ ျမဲျမဲစြဲစြဲ အားထုတ္ရပါမည္။ ျမတ္စြာဘုရား
အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ ထိုဇာတိအစရွိေသာ ေဘးၾကီးမ်ားကို ထိတ္လန္႔
ေသာေၾကာင့္၊ ထိုေဘးတို႔မွလြတ္ကင္းေသာ နိဗၺာန္ကိုရွာေၾကာင္း ဗုဒၶ၀င္ ပါဠိေတာ္တြင္
ေဟာထားပါသည္။
ဒုေကၡာ ပုဗၻေ၀ါနာမ၊ သရိရႆစ ေဘဒနံ
သေမၼာဟ မ ရဏံ ဒုကၡံ၊ ဇရာယ အဘိမဒ္ၵနံ။
ဇာတိဓေမၼာ၊ ဇရာဓေမၼာ၊ ဗ်ာဓိဓေမၼာ၊ သဟံ တဒါ၊
အဇာတႎ အဇာရံ အမတံ ေခမံ၊ ပရိေယသိႆမိ နိဗၺဳတႎ။
ယသၼာ၊ အၾကင္ေၾကာင့္။ ပုဗၻ ေ၀ါနာမ၊ တစ္ဖန္ဘ၀သစ္၌ ပဋိသေႏၶ ေနရျခင္းသည္လည္း။ ဒုေကၡာ၊ ဆင္းရဲ၏။ သရိရႆ၊ ခႏၶာကိုယ္၏။ ေဘဒနဥ္ၥ၊
ပ်က္စီး ရျခင္းသည္လည္း။ ဒုကၡံ၊ ဆင္းရဲ၏။ ဇရာယ၊ သြားက်ိဳးဆံျဖဴ မ်က္စိမႈံ နားထိုင္း ခါးကိုင္း ကုန္းကြ၊ ဇရာဒုကၡသည္။ အဘိမဒၵနံ၊ အလြန္ႏွိပ္စက္အပ္သည္ျဖစ္၍ သေမၼာဟမရဏံ၊
ေတြေတြေ၀ေ၀ ေသရျခင္းသည္။ ဒုကၡံ၊ ဆင္းရဲ၏။ ယသၼာစ၊ အၾကင္ေၾကာင့္လည္း။ သဟံ၊ ေသာအဟံ၊ ထိုငါသည္။ ဇာတိဓေမၼာ၊ ပဋိသေႏၶ ေနရျခင္းသေဘာရွိသည္။ ဇရာဓေမၼာ၊ အိုရျခင္း သေဘာရွိသည္။ ဗ်ာဓိဓေမၼာ၊ နာရျခင္း သေဘာရွိသည္။ အမွီ၊ ျဖစ္၏။ တသၼာဟိ တသၼာဧ၀၊ထို႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ အဇာတႎ၊ ပဋိသေႏၶေနရျခင္းမရွိေသာ။ အဇရံ၊ မအိုေၾကာင္းျဖစ္ေသာ။ အမတံ၊ မေသေၾကာင္းျဖစ္ေသာ။ ေခမံ၊
ေဘးရန္ကင္းရာျဖစ္ေသာ။ နိဗၺဳတႎ၊ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏတို႔မွကင္းျငိမ္းေသာ။
အဇာတသေဘာ၊ နိဗၺာန္ကို။ ပရိေယသိႆာမိ၊ ရွာမွီးေပေတာ့အံ့။ဣတိ၊ ဤသို႔။
တဒါ၊ ေလးသေခၤ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းထက္။ သိေမဓါရွင္ရေသ့ျဖစ္စဥ္အခါက၊
ေသာအဟံ၊ ထိုငါသည္။ စိေႏၲသႎ၊ၾကံခဲ့ရေလျပီ။
ထိုကဲ့သို႔ ေလးသေခၤ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလပတ္လံုး အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊
ေသျခင္း ကင္းေသာ တရားကိုရွာရာ၊ ျဖစ္မႈရွိက မပ်က္ေသာတရားဟူ၍မရွိ၊
ျဖစ္မႈမရွိမွ၊ ပ်က္မႈဒုကၡမွ လြတ္မည္ဟု ယံကိဥိ္ၥ သမုဒယဓမံ္ၼ၊ သဗၺံတံနိေယာဓ ဓမၼႏၲိ။
ယံကိဥိ္ၥ၊ အလံုးစံုေသာ ေတဘူမကသခၤါရ ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္။ သမုဒယဓမၼံ၊
ျဖစ္ျခင္းသေဘာရွိကုန္၏။ တံသဗၺံ၊ ထိုျဖစ္ျခင္းသေဘာရွိေသာ တရားဟူသမွ်သည္။
နိေယာဓ ဓမၼံ၊ ခ်ဳပ္ျခင္းသေဘာရွိ၏ဟူ၍၊ ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္တြင္၊ ပဥ္ၥ၀ဂၢီငါးဦး
တို႔ကို ေဟာေတာ္မူသည့္အတိုင္း ေဗာဓိပင္ႏွင့္ ေရႊပလင္ေရာက္မွပင္၊ ျဖစ္ျခင္းကင္းေသာ
အဇာတနိဗၺာန္ကို၊ အေလာင္းေတာ္သည္ ေတြ႕ရသျဖင့္ ေအာက္ပါဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္
မူပါသည္။ ၄င္းဥဒါန္းကို ေဗာဓိပင္ႏွင့္ ေရႊပလင္မွာ သစၥာေလးတန္တရားမွန္ကို
သဗၺညဳတဉာဏ္ျဖင့္ သိေတာ္မူ၍ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း၊ ပဌမဦးစြာ
ေႂကြးေၾကာ္က်ဴးရင့္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္၊ ပထမ ဗုဒၶ၀စနဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္ၾကပါသည္။
ျမန္မာျပည္မွာ ဘုရားအေနကဇာတင္ဂါထာဟု ေက်ာ္ေစာထင္ရွား လ်က္ရွိပါသည္။
အေနကဇာတိ သံသာရံ၊ သႏၶာ၀ိႆံ အနိဗၺိသံ
ဂဟကာရံ ဂေ၀သေႏၲာ၊ ဒုကၡာဇာတိ ပုနပၸဳနံ။
ဂဟကာရံ၊ ခႏၶာအိမ္ကို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ တဏွာေယာက်္ား
လက္သမား။ ဂေ၀သေႏၲာ၊ ဉာဏ္ျဖင့္ေမႊ၍ရွာေဖြေသာငါသည္။ အနိဗၺိသံ၊ သင့္ကိုျမင္ႏုိင္၊
ဉာဏ္မ႑ိဳင္ကို၊ ပိုင္ပိုင္မရေသးသည္ျဖစ္၍။ အေနကဇာတိ သံသာရံ၊ ျဖစ္တံုပ်က္ျပန္
ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သံသရာသို႔ သႏၶာ၀ိႆံ ေျပာင္းတျပန္ျပန္ က်င္လည္ေျပးသြားခဲ့ရေလျပီ။
ပုနပၸဳနံ၊ အဖန္ဖန္ ဇာတိပဋိသေႏၶေနရျခင္းသည္။ ဒုကၡာ၊ အလြန္တရာဆင္းရဲလွပါဘိ၏။
ဂဟကာရက ဒိေ႒ာသိ၊ ပုနေဂဟံ န ကာဟသိ၊
သဗၺာ ေတ ဖါသုကာ ဘဂၢါ၊ ဂဟကူဋံ ၀ိသခၤတံ၊
၀ိသခၤါရ ဂတံ စိတၱံ၊ တဏွာနံ ခယ မဇၩဂါ။
ဂဟကာရက၊ ခႏၶာအိမ္ကို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာျပဳလုပ္တတ္ေသာ တဏွာေယာက္်ား
လက္သမား၊ ဒိေ႒ာ၊ ပညာစကၡဳသဗၺညဳျဖင့္ ယခုထင္ထင္ သင့္ကိုငါျမင္သည္။ အသိ၊
ျဖစ္ျပီ။ ပုန၊ တစ္ဖန္။ ေဂဟံ၊ အတၱေဘာတည္းဟူေသာ ခႏၶာအိမ္ကို၊ နကာဟသိ၊
သင္မျပဳရေတာ့ျပီ။ ေတ၊ သင္၏။ သဗၺာ၊ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ။ ဖာသုကာ၊ ခႏၶာအိမ္၏
ကိေလသာတည္းဟူေသာ ထုပ္ေလ်ာက္အျခင္တို႔ကို။ ဘဂၢါ၊ ရစရာမရွိ စိစိညက္ညက္
ငါခ်ိဳးဖ်က္အပ္ျပီ။ ဂဟကုဋံ၊ ခႏၶာအိမ္၏ အ၀ိဇၨာတည္းဟူေသာ မွန္ကင္းကို။ ၀ိသခၤတံ၊
ငါဖ်က္ခ်အပ္ျပီ။ စိတၱံ၊ ငါ၏စိတ္သည္။ ၀ိသခၤါရဂတံ၊ ျပဳျပင္ကင္းေသာ နိဗၺာန္သို႔
ျမင္သန္ေတြး႐ႈ အာ႐ုံျပဳေသာအားျဖင့္ ေရာက္ျပီ။ တဏွာနံ၊ တဏွာတို႔၏။ ခယံ၊
ကုန္ရာကုန္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္ကို၊ အဇၩဂါ၊ ထင္ထင္မ်က္ေမွာက္
ငါေရာက္ရျပီး။
ယဒါ ဟေ၀ ပါတုဘ၀ႏၲံိ ဓမၼာ၊ အာတာပိေနာ စ်ာယေတာ
ျဗဟၼဏႆ အထႆ ကခၤါ ၀ပယႏၲိ သဗၺာ၊
ယေတာ ပဇာနာတိ သေဟတုဓမၼံ။
အာတာပိေနာ၊ ျပင္းထန္လံု႔လ ၀ီရိယရွိေသာ။ စ်ာယေတာ၊ အာ႐ုံလကၡဏာ
ျမတ္ဓမၼကို စိတ္ခ်တည္ၾကည္ၾကံစည္ စိစိစိုက္၍ၾကည့္ေသာ။ ျဗဟၼဏႆ၊ ေယာက္်ား
ျမတ္အား။ ယဒါ၊ အၾကင္အခါ၌။ ဓမၼာ၊ သပစၥယ၊ ဓမၼအျပား ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္။
ဟေ၀၊ စင္စစ္ ။ပါတုဘ၀ႏၲံိ၊ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာကုန္၏။
အထ၊ ထိုထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ၌။ အႆ၊ ထိုေယာက္်ားျမတ္အား။
ကခၤါ၊ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါး ယံုမွားကခၤါ ၀ိစိကိစၧာတို႔သည္။ ၀ပယႏၲိ၊ ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏။ ယေတာ၊ အၾကင္ ေၾကာင့္။ သေဟတုဓမၼံ၊ အေၾကာင္းတရားတို႔ အျမဲမျပတ္ ျပဳျပင္အပ္ေသာ။
သေဟတုဓမၼကို ပဇာနာတိ၊ သိ၏။
ယဒါ ဟေ၀ ပါတုဘ၀ႏၲံိ ဓမၼာ၊ အာတာပိေနာ စ်ာယေတာ
ျဗဟၼဏႆ အထႆ ကခၤါ ၀ပယႏၲိ သဗၺာ၊
ယေတာ ခယံ ပစၥယာနံ အေ၀ဒိ။
အာတာပိေနာ၊ ျပင္းစြာလံု႔လ ၀ီရယရွိေသာ။ စ်ာယေတာ၊ အာ႐ုံလကၡဏာ ျမတ္ဓမၼကို
စိတ္ခ်တည္ၾကည္ ၾကံစည္စိစိ စိုက္၍ၾကည့္ေလာ့။ ျဗဟၼဏႆ၊ ေယာက္်ား
ျမတ္အား။ ယဒါ၊ အၾကင္အခါ၌။ ဓမၼာ၊ သပစၥယ၊ ဓမၼအျပား ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္။
ဟေ၀၊ စင္စစ္။ ပါတုဘ၀ႏၲံိ၊ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာကုန္၏။ အထ၊ ထိုထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာ
ေသာအခါ၌။ အႆ၊ ထိုေယာက်္ားျမတ္အား၊ ကခၤါ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါး ယံုမွား
ကခၤါ ၀ိစိကိစၧာတို႔သည္။ ၀ပယႏၲိ၊ ေပ်ာက္ကင္းကုန္၏။ ယေတာ၊ အၾကင္ေၾကာင့္။
ပစၥယာနံ၊ အ၀ိဇၨာအစရွိေသာ အေၾကာင္းတရားတို႔၏။ ခယံ၊ ကုန္ရာဌာန နိေရာဓကို။
အေ၀ဒိ၊ သိျပီ။
ယဒါဟေ၀၊ ပါတုဘ၀ႏၲံိဓမၼာ၊ အာတာပိေနာ စ်ာယေတာ ျဗဟၼဏႆ။
၀ိဓူပယံ တိ႒တိ မာရေသနံ၊ သူရိေယာ၀ ၾသဘာသယမႏၲလိကံၡ။
အာတာပိေနာ၊ ျပင္းထန္လံု႔လ ၀ီရိယရွိေသာ။ စ်ာယေတာ၊ အာ႐ုံလကၡာ
ျမတ္ဓမၼကို၊ စိတ္ခ်တည္ၾကည္ ၾကံစည္စိစိ စိုက္၍ၾကည့္ေသာ။ ျဗဟၼဏႆ၊ ေယာက်္ား
ျမတ္အား။ ယဒါ၊ အၾကင္အခါ၌။ ဓမၼာ၊ သခၤါတာ၊ သခၤတ၊ ဓမၼအျပား ေဉာယ်၊
တရားတို႔သည္။ ဟေ၀၊ စင္စစ္။ ပါတုဘ၀ႏၲံိ၊ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာကုန္၏။ ေသာျဗဟၼ
ေဏာ၊ ထိုေယာက္်ားျမတ္သည္။ အႏၲလိကၡံ၊ ေကာင္းကင္အလံုးကို။ ၾသဘာသယံ၊
မိုက္ေမွာင္ခပင္း လြင့္ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေစလ်က္။ တိဌေႏၲာ၊
တည္ေသာ။ သူရိေယာ၀၊ ေနမင္းကဲ့သို႔။ မာရေသနံ၊ မရ္စစ္သည္အေပါင္းကို။ ၀ိဓူပယံ၊
ပညာသန္လ်က္ စိန္လက္ႏွက္ျဖင့္ တိုက္ဖ်က္ပယ္ေပ်ာက္လ်က္ တိဌတိ၊ တည္ဘိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ဇာတိကိုျဖစ္ေစတတ္ေသာ (၀ါ) ခႏၶာအိမ္ကို ေဆာက္လုပ္တတ္ေသာ တဏွာေယာက်္ားလက္သမားကို၊ အျပီးႏွင္ထုတ္ေတာ္မူ၍၊ ပရိနိဗၺာန္စုတိက်မွပင္တစ္ဖန္ဇာတိ
မရွိေသာ အႏုပါဒိေသသ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရေပေတာ့၏။ ဆိုလိုသည္မွာ၊
ဇာတိသည္၊ဇရာ၊ဗ်ာဓိ၊မရဏ၊အိုျခင္း၊နာျခင္း၊ေသျခင္းတို႔အေၾကာင္းသမုဒယျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေၾကာင္းဇာတိခ်ဳပ္ေပ်ာက္လွ်င္အက်ိဳးျဖစ္ေသာဇရာ၊မရဏစသည္
တို႔လည္း ခ်ဳပ္ရေတာ့၏။ ပ်က္ဖို႔မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မပ်က္လိုလွ်င္ မျဖစ္ေအာင္
အားထုတ္ရပါမည္။
နိဒါန၀ဂၢသံသုတ္ ပါဠိေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ဤဇာတိကိုျငီးေငြ႕လာေအာင္
အားထုတ္ႏုိင္တဲ့ရဟန္းဟာ ယခုမ်က္ေမွာက္၌ပင္လွ်င္ နိဗၺာန္ကို ရႏုိင္ေရာက္ႏုိင္
ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဇာတႎ ဘိကၡဳ နိဗၺိဒါယ ၀ိရာဂါယ ပဋိပေႏၷာ ေဟာတိေစ၊
ဓမၼာႏုဓမၼပဋိပေႏၷာ ဘိကၡဳတိ အလံ၀စနာယ။
ေယာဘိကၡဳ၊ အၾကင္ရဟန္းသည္။ ဇာတႎ၊ ဇာတိကို။ နိဗိ္ၺဒါယ၊ ျငီးေငြ႕ျခင္းငွာ။
၀ိရာဂါယ၊ တပ္ျခင္းကင္းျခင္းငွာ။ နိေယာဓာယ၊ တဏွာခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္းငွာ၊ ပဋိပေႏၷာ၊
က်င့္သည္။ ေဟာတိေစ၊ အကယ္၍ျဖစ္ျငားအံ့။ ေသာဘိကၡဳ၊ ထိုရဟန္းသည္။ ဓမၼာႏု
ဓမၼပဋိပေႏၷာ ဘိကၡဳတိ ေလာကုတၱရာတရားကိုးပါးႏွင့္ ေလ်ာ္စြာက်င့္ေသာ ရဟန္းဟူ၍၊
(၀ါ) မဂ္ေလးတန္ ဖိုလ္ေလးတန္ နိဗၺာန္တရားႏွင့္ ေလ်ာ္စြာက်င့္ေသာ ရဟန္းဟူ၍
၀စနာယ၊ ဆိုျခင္းငွာ။ အလံ၊ ထိုက္၏။
ဇာတႎ ဘိကၡဳ နိဗၺိဒါ ၀ိရာဂါ နိေရာဓါ အႏုပၸါဒါန
၀ိမုေတၱာ ေဟာတိေစ၊ ဒိ႒ိဓမၼ နိဗၺာန ပေတၱာ
ဘိကၡဳတိ အလံ၀စနာယ။
ေယာဘိကၡဳ၊ အၾကင္ရဟန္းသည္။ ဇာတႎ၊ ဇာတိကို။ နိဗၺိဒါ ျငီးေငြ႕သည္။
၀ိရာဂါ၊ တပ္ျခင္းကင္းသည္။ နိေရာဓါ၊ တဏွာခ်ဳပ္သည္။ အႏုပၸါဒါန ၀ိမုေတၱာ၊တစ္စံုတစ္ရာ စြဲလမ္းမႈမွ လြတ္သည္။ ေဟာတိေစ၊ အကယ္၍ျဖစ္ျငားအံ့။ ေသာဘိကၡဳ၊ ထိုရဟန္းသည္။
ဒိ႒ိဓမၼ နိဗၺာနပေတၱာ ဘိကၡဳတိ။ ဒိ႒မ်က္ေမွာက္ ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ နိဗၺာန္သို႔ေရာက္ေသာ၊
ရဟန္းဟူ၍၊ ၀စနာယ၊ ဆိုျခင္းငွာ၊ အလံ၊ ထိုက္၏။
အဓိပၸါယ္အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ဘ၀တဏွာဆိုတဲ့ဇာတိကို တပ္မက္စြဲလမ္းေသာ
ဒိ႒ိဥပါဒါန္ကို ပယ္သည္ျဖစ္အံ့၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ဒိ႒လက္ငင္းရႏိုင္ပါသည္ဟု
ဆိုလိုပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဤဒိ႒ိဟူေသာ ဥပါဒါန္ကို ပယ္ဖို႔အေရးၾကီးပါသည္။ သကၠာယဒိ႒ိ
ကို ပယ္အေရးၾကီးပါသည္။ ဒိ႒ိကိုအရင္ပယ္သတ္ဖို႔ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရား
ေဟာေတာ္မူပါေသးသည္။