အနတၱလကၡဏသတၱ
ယာနတၱေယနယာယိေသာ၊ ေယာဂကၡယံသယာယိယ။
ယထာဂေတသယာေပတိ၊ ၀ေႏၵသမတိ္ၱလကၡဏံ။
ယာယီေသာ၊ဥယာဥ္မွဴးျဖစ္ေတာ္မူေသာ၊ဧသဧေသာဘဂ၀ါ၊ဤျမတ္စြာ
ဘုရားသည္၊ယာနတၱေယန၊အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱ ဟုဆိုအပ္ေသာ လကၡာဏာေရးသံုးပါးတည္းဟူေသာ
ယာဥ္ျဖင့္၊ ေယာဂကၡယံ၊ ေယာဂေလးပါးတို႔၏ ကုန္ရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္သို႔၊
သာယယိယ၊ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ႂကြသြားေတာ္ မူျပီး၍၊ယထာဂေတ၊ကံအားေလွ်ာ္စြာျဖစ္ကုန္ေသာ သေတၱ၊ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါတို႔ကို၊ ေယာဂကၡယံ၊ ေယာဂေလးပါးတို႔၏ ကုန္ရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္သို႔၊ ယာေပတိ၊ ေရာက္ေစေတာ္မူ၏။သမၸတိ္ၲ လကၡဏံ၊ ျပည့္စုံေသာလကၡဏာေတာ္ၾကီး၊ လကၡဏာေတာ္ငယ္႐ွိေတာ္မူေသာ၊ တံဘဂ၀ႏၲံ၊ ထိုျမတ္စြာဘုရားကို အဟံ၊ အကၽြႏု္ပ္သည္၊
၀ေႏၵ-၀ႏၵာမိ၊႐ွိခိုးပါ၏။
နဂေရဗာရာဏသိယံ၊ ဣသိပတန၀ွေယ ၀ေန။
ဗာရာဏသိယံ၊ ဗရာဏသီအမည္႐ွိေသာ၊ နဂေရ၊ ျပည္၌၊ ဣသိပတန၀ွေယ၊ အရိယာအ႐ွင္တို႔၏ က်ရာျဖစ္၍ ဣသိပတန အမည္႐ွိေသာ၊ ၀ေန၊သားငွက္တို႔အားေဘးမဲဲ့ေပးရာ မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌၊ အာသဠိယံ၊ ၀ါဆိုလ၌၊ ပုဏ္ၰေမ၊လျပည့္ေန႔၌၊ ေနသံ၊ ထိုပဥၥ၀ဂီ္ၢရဟန္းတို႔အား၊ ဓမၼစကံ္ၠ၊
ဓမၼစၾကာေဒသနာကို။ ပ၀ေတၱထြာ၊ ေဟာေတာ္မူ၏။
၂။ ပါေပထြာ ဒိဖလံေနသံ၊ အႏုကၠေမန ေဒသယိ။
ယံတံပကၡႆပဥၥမ်ံ၊ ၀ိမတၱၱတၱံ ဘဏာမေဟ။
အႏတၱၱေမန၊ ေန႔ရက္အစဥ္၊ ေထရ္အစဥ္အားျဖင့္၊ အာဒိဖလံ၊ ေသာတာပတၱိဖိုလ္သို႔၊ ပါေပထြာ၊ ေရာက္ေစေတာ္မူ၍၊ ပကၡႆ၊ လကြယ္ပကၡ၀ါဆိုလ၏၊ပဥၥမ်ံ၊ ငါးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌၊ေနသံ၊ ထိုပဥၥ၀ဂၢီ ရဟန္းတို႔၏၊၀ိမတၱၱတံ္ၳ၊ အရဟတၱဖိုလ္အက်ိဳးငွာ၊ ယံအနတၱလကၡဏသတၱၱံ၊ အၾကင္အနတၱ လကၡဏသတၱကို၊ အေဒသယိ၊ေဟာေတာ္မူျပီး၊ တံအနတၱလကၡဏသတၱၱံ၊ ထိုအနတၱလကၡဏသတၱကို၊
ေဟ၊ အိုသူေတာ္ေကာင္းတို႔မယံ၊ ငါတို႔သည္၊ ဘဏာမ၊ ရြတ္ၾကကုန္အံ့။
၃။ ဧ၀ံေမသုတံ၊ ဧကံသမယံ ဘဂ၀ါ ဗာရာဏသိယံ၊ ၀ိဟရတိ
ဣတိပတေနမိဂဒါေယ တၾတာ ေခါဘဂ၀ါ ပဥၥ၀ဂၢီေယ
ဘိကၡဴအာမေႏၲသိ ဘိကၡေ၀ါတိ၊ ဘဒၵေႏၲတိေတဘိကၡဴ
ဘဂ၀ေတာ ပစၥေႆာသံု၊ ဘဂ၀ါ ဧတဒေ၀ါစ။
ကုသိနာရာယ၊ ကုသိနာ႐ံုျပည္၏၊ ဒကၡိေဏ၊ ေတာင္အရပ္၌၊ မလ္ႅလာနံ၊ မလ္ႅာမင္းတို႔၏၊
သာလ၀ေန၊ အင္ၾကင္းေတာဥယ်ာဥ္၌၊ ယမကသာလာနံ၊ အင္ၾကင္းပင္ပ်ဳိအစံုတို႔၏၊ အႏၲေရ၊ အၾကား၌၊
ေ၀သာခ ပုဏ္ၰမဒိ၀ေသ၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၌၊ ပစၥဳသ သမေယ၊ မိုးေသာက္အာ႐ုဏ္မတက္မီကာလ၌၊ ဘဂ၀တိ၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ ပရိနိဗၺဳေတ၊ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသည္႐ိွေသာ္၊ ကေတာ၊
ထိုပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသည္မွ၊တိဏ္ၰံမာသာ နံ၊ သံုးလတို႔၏၊ အစၥေယန၊ လြန္သျဖင့္
သာ၀ဏမာသသာ၊ ၀ါေခါင္လ၏၊ ကာဠပကၡပဥၥမိယံ၊ လဆတၱပကၡ ငါးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌၊
ဂီရိဗၺေဇ၊ ရာဇျဂိဳလ္ျပည္၌၊ ေ၀ဘာရပဗၺတအေသာ၊ ေ၀ဘာရေတာင္ယံ၌၊ သတၱပဏိ္ၰဂုဟာယံ၊ စရည္းပင္ေရာက္ရာ လိုဏ္၀၌ ၊ အဇာတသတ္မင္းသည္၊ ကာရာပိေတ၊ ေဆာက္လုပ္ေစအပ္ေသာ၊ အဘိေသာဘိေတ၊ အလြန္တင့္တယ္ ႐ႈဖြယ္ဘနန္း ထူးဆန္းေသာ၊ မဟာမ႑ေပ၊ မဂၤလာမ႑ပ္၌၊ ပဥၥသတိသဂၤ ိတီကာေလ၊ ရဟႏၲာငါးရာ၊ ပထမမဟာသဂၤါယသနာတင္ေသာအခါ၌၊ အယသၼတာ၊ မဟာကႆေပန၊ အရွင္မဟာကႆပသည္၊ အာ၀ုေသာအာနႏၵ၊ ငါ့႐ွင္အာနႏၵ၊ ဣဒံသတၱၱံ၊
အနတၱလကၡဏသတၱကို၊ ဘဂ၀ါတာ၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ကတၳကာေလ၊ အဘယ္ကာလ၌၊
ကတၳေဒသ၊ အဘယ္အရပ္၌ ၊ ကိသိ္ၼ ံ၀တၱဳသိ ံ၊ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္၊ ကံပုဂၢလံ၊ အဘယ္ပုဂိ္ၢဳလ္ကို၊ အာရဗ္ၻ၊ အေၾကာင္း ျပဳ၍၊ ဘာသိတံ၊ ေဟာေတာ္မူအပ္သနည္း၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ပုေစၧ ၊ ေမးအပ္သည္ျဖစ္၍၊ အာယသၼာအာနေႏၵာ၊ အရွင္အာနႏၵာသည္၊ ဧ၀ံေမသုတႏိ္ၲ အာဒိနာ၊ ဧ၀ံေမသုတံ ဤသို႔အစရိွေသာ
စကားျဖင့္၊ ၀ိသာေဇၨာ၊ ေျဖေတာ္မူ၏။
ဘေႏၲကႆပ၊ အရွင္မဟာကႆပ၊ ေမ၊ အကြ်ႏုပ္သည္၊ ဘဂ၀ေတာ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏
သမၼဳခါ၊ မ်က္ေမွာက္ေတာ္မွ၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ေသာအျခင္းအရာျဖင့္၊ သုတံ၊ ၾကားလိုက္ရ၏။
ဧကံ၊ ဗာရာဏသိယံ၊ ဗာရာဏသီျပည္၌၊ ဣသိပတေန၊ အရိယာတို႔၏ က်ေရာက္ရာ ျဖစ္ျခင္း
ေၾကာင့္၊ ဣသိပတနအမည္ရွိေသာ၊ မိဂဒါေယ၊ သားတို႔အားေဘးမဲ့ ေပးရာျဖစ္ေသာ မိဂဒါ၀ုန္
ေတာ၌၊ ၀ိဟရတိ၊ ေနေတာ္မူ၏။ တၾတေခါ၊ ထိုသို႔ေနေတာ္မူေသာ အခါ၌သာလွ်င္၊ ဘဂ၀ါ
ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ ပဥၥ၀ဂီ္ၢေယ၊ ပဥၥ၀ဂီ္ၢအမည္ရွိကုန္ေသာ ဘိကၡဴရဟန္းတို႔ကို၊ ဘိကၡေ၀ါနိ၊ ရဟန္းတို႔ဟူ၍၊ အာမေႏၲသိ၊ ေခၚေတာ္မူ၏၊ ေတ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေသာ အရွင္ဘုရားအား ဘဒၵံေကာင္းျခင္းသည္၊
အတၳဳျဖစ္ေစသတည္း၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ေတ၊ ဘိကၡဳ၊ ထိုပဥၥ၀ဂီ္ၢ ရဟန္းတို႔သည္၊ ဘဂ၀ေတာ
ျမတ္စြာဘုရားအား ပစၥေသာသုံ၊ တံု႔ကာတစ္ဖန္ျပန္ေလွ်ာက္ကုန္၏။ ဘဂ၀ါ ျမတ္စြာဘုရားသည္၊
ဧတံ၀စနံ၊ ဤ႐ူပံဘိကၡဳေ၀၊ အစရွိေသာစကားကို၊ အေ၀ါစ၊ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
၄။ ႐ူပံဘိကၡေ၀အနတၱာ ႐ူပဥၥဟိဒံ ဘိကၡေ၀အတၱာ၊ အဘ၀ိႆ နယိဒံ၊ ႐ူပံအာဗာဓာယသံ၀ေတၱယ်၊
လေဗ္ၻထစ႐ူေပ ဧ၀ံေမ႐ူပံေဟာတု၊ဧ၀ံေမ႐ူပံမာအေဟာသီတိ၊ ယသၼာစေခါဘိကၡေ၀ ႐ူပံ အနတၱာ၊
တသၼာ႐ူပံအာဗာဓာယ သံ၀တၱတိ။
နစလဗ္ၻတိ ႐ူေပ ဧ၀ံ ေမ႐ူပံ ေဟာတု၊
ဧ၀ံေမ႐ူပံ မာအေဟာသီတိ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔။ ႐ူပံ၊ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေလးပါးတို႔ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ႐ုပ္သည္၊ (၀ါ) အခ်မ္း၊ အပူအစ႐ွိေသာ ၀ိေရာဓိပစၥည္း တို႔ေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ႐ုပ္သည္၊ (၀ါ) အခ်မ္း၊ အပူအစ႐ွိေသာ၀ိေရာဓိပစၥည္းတို႔သည္ ေဖာက္ျပန္ေစ အပ္ေသာ႐ုပ္သည္၊(၀ါ) အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အဇၩတၱ၊ ဗဟိဒၵ၊ ၾသဠာရိက၊ သုခုမ၊ ဟိန၊ ပဏိတ၊ ဒုရ၊ သႏၲိက အစ႐ိွေသာအားျဖင့္ ျပားေသာ႐ုပ္သည္၊ အနတၱာ၊ ကိုယ္မဟတၱ၊ (၀ါ) အႏွစ္မ႐ွိ၊ (၀ါ) အလိုသို႔မလိုက္တတ္၊ (၀ါ) အတၱမွဆိတ္၏၊ (၀ါ) မိစၧာဒိ႒ိတို႔သည္ ၾကံအပ္ေသာအတၱ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္၏၊ တစ္နည္းကား အနတၱာ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္းသေဘာ၊ အစိုးမရျခင္းသေဘာ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ခံစားျခင္း၊ ေဆာက္တည္ ဆံုးျဖတ္ျခင္းမွ ဆိတ္ေသာသေဘာ၊ မိစၧာဒိ႒ိ တို႔သည္ ၾကံ အပ္ေသာ အတၱသေဘာႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာသေဘာတည္းဟူေသာ ေလးပါးေသာအ ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အနတၱမည္၏၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ဟိသစၧံ၊ မွန္၏၊ ဣဒဥၥ႐ူပံ၊ ဤကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ တည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေလးပါး တို႔ေၾကာင့္ျဖင့္ေသာ၊ စတုသမုဌာနိက႐ုပ္ သည္၊ (၀ါ) အခ်မ္း၊ အပူ အစ႐ွိေသာ ၀ိေရာဓိပစၥည္းတို႔သည္ ေဖာက္ျပန္ေစအပ္ေသာ႐ုပ္သည္။ (၀ါ) အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အဇၩတ၊ ဗဟိဒၶ၊ ၾသဠာရိက၊ သုခုမ၊ ဟိန၊ ပဏိတ၊ ဒူရ၊ သႏၲိက အစ႐ွိေသာအားျဖင့္ ျပားေသာ႐ုပ္သည္၊ အတၱာ၊ ကိုယ္သည္၊ (၀ါ) အႏွစ္႐ွိသည္။(၀ါ) အလိုသို႔လိုက္တတ္သည္။ (၀ါ) အစိုးရသည္။ (၀ါ) အတၱမွ မဆိတ္သည္။ (၀ါ) မိစၧာဒိ႒ိတို႔သည္ ၾကံအပ္ေသာအတၱႏွင့္ မဆန္႔က်င္သည္၊ အဘ၀ိႆ၊ ျဖစ္ဘိမူကား၊ ဣဒံ႐ူပံ၊ ဤစတုသမ႒ာနိက႐ုပ္သည္၊ အာဗာဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ နသံ၀ေတၱယ်၊ မျဖစ္ရာ။ ေမ၊ ငါ၏၊ ႐ူပံ၊ စတု သမု႒ာနိက႐ုပ္သည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔လိုက္ျခင္းသေဘာ၊ အစိုးရျခင္းသေဘာ၊ ခံစားျပဳျပင္စီရင္ ဆံုးျဖတ္ျခင္းမွမဆိတ္ေသာသေဘာ၊ အတၱႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေသာ သေဘာျဖင့္၊ ေဟာတုျဖစ္ေစ သတည္း။ ေမ၊ ငါ၏၊ ႐ူပံ၊ စတုသမု႒ာနိက ႐ုပ္သည္ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္းသေဘာ၊ အစိုးမရျခင္းသေဘာ၊ ခံစားျပဳျပင္ စီရင္ဆံုးျဖတ္ျခင္းမွ ဆိတ္ေသာသေဘာ၊ အတၱႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ သေဘာျဖင့္၊ မာအေဟာသိ၊ မျဖစ္ေစလင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ႐ူေပ၊ စတုသမု႒ာနိက႐ုပ္သည္၊ ၀သ၀တၱဒႎ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း အစ႐ွိေသာသေဘာကို၊ တံုေမွ၊ သင္တို႔သည္၊ လေဗ္ၻထစ၊ လေဗ္ၻထဧ၀၊
ရကုန္ရာသည္သာတည္း။ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ယသၼာစေခါ၊ အၾကင္အလိုသို႔ မလိုက္ျခင္း အစ ႐ွိေသာသေဘာေၾကာင့္သာလွ်င္၊ ႐ူပံ၊ စတုသမု႒ာနိက႐ုပ္သည္၊ အနတၱာ၊ အနတၱမည္၏၊ တသၼာ၊ ထိုသို႔ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း အစ႐ွိေသာသေဘာေၾကာင့္၊ ႐ူပံ၊ စတုသမု႒ာနိက႐ုပ္သည္၊ အာဗာဓာယ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ သံ၀တၱတိ၊ ျဖစ္၏၊ ေမ၊ ငါ၏၊ ႐ူပံ၊ ႐ုပ္သည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔
အလိုသို႔လိုက္ျခင္း အစ႐ွိေသာသေဘာျဖင့္၊ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း၊ ေမ၊ ငါ၏၊ ႐ူပံ႐ုပ္သည္၊
ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔မလိုက္ျခင္းအစ႐ွိေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟာတိ၊ မျဖစ္ေစလင့္။ ဣတိ၊ ဤသို႔၊
႐ူပံ၊ စတုသမု႒ာနိက႐ုပ္၌၊ ၀သ၀တၱာဒိ ံ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း အစ႐ွိေသာသေဘာကို၊ နစလဗ္ၻတိဧ၀၊
မရအပ္သည္သာလွ်င္တည္း။
၅။ ေ၀ဒနာအနတၱာ ေ၀ဒနာစဟိဒံ ဘိကၡေ၀ အတၱာအဘ၀ိႆ။ နယိဓံေ၀ဒနာ အာဗာဓာယ သံ၀ေတၱယ်။
လေဗ္ၻထစေ၀ဒနာယ ဧ၀ံေမ ေ၀ဒနာေဟာတု၊
ဧ၀ံေမေ၀ဒနာ မာအေဟာသီတိ၊ ယသၼာစေခါ ဘိကၡေ၀ ေ၀ဒနာအနတၱာ၊ တသၼာေ၀ဒနာ အာဗာဓာယသံ၀တၱတိ၊
နစလဗ္ၻတိေ၀ဒနာယ ဧ၀ံေမ ေ၀ဒနာေဟာတု၊
ဧ၀ံေမ ေ၀ဒနာမာအေဟာသီတိ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ေ၀ဒနာ၊ သုခ၊ ဒုကၡ၊ ေသာမနႆ၊ ေဒါမနႆ၊ ဥေပကၡာအားျဖင့္
ျပားေသာ၊ စိတ္တစ္ခုယတၱ ကိုးဆယ္၌႐ိွေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခုယတၱ ကိုးဆယ္သည္၊ အနတၱာ၊ အလိုသို႕
မလိုက္ျခင္းသေဘာ၊ အစိုးမရျခင္းသေဘာ၊ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ခံစားျခင္း ေဆာက္တည္ဆံုးျဖတ္ျခင္းမွ
ဆိတ္ေသာသေဘာ၊ မိစၧာဒိဌိတို႔သည္ ၾကံအပ္ေသာအတၱ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ သေဘာတည္း
ဟူေသာ ေလးပါးေသာအေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္၊ အနတၱမည္၏၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ဟိသစၥံ၊ မွန္၏၊
ဣဒံ ဣမာေ၀ဒနာ၊ ဤေ၀ဒနာသည္၊ အတၱာ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္းစေသာ သေဘာၾကာင့္ အတၱ
မည္သည္၊ အဘ၀ိႆ၊ ျဖစ္ဘိမူကား၊ ဣဒံ ဣမာေ၀ဒနာ၊ ဤသုခစေသာေ၀ဒနာသည္၊ အာဗာ
ဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ျခားျခင္းငွာ၊ နသံ၀ေတၱယ်၊ မျဖစ္ရာ၊ ေမ၊ ငါ၏၊ ေ၀ဒနာ၊ သုခ
စေသာေ၀ဒနာသည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း။ ေမ၊ ငါ၏၊ ေ၀ဒနာ၊ သုခစေသာ ေ၀ဒနာသည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း
စေသာသေဘာျဖင့္၊ နာအေဟာတိ၊ မျဖစ္ေစလင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ေ၀ဒနာယ၊ သုခ စေသာေ၀ဒနာ၌
၀သ၀တၱာဒိ ံ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာကို၊ တုေမွ၊ သင္တို႔သည္၊ လေဗ္ၻထစ၊ လေဗ္ၻထ
ဧ၀၊ ရတန္ရာသည္သာတည္း။ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ယသၼာစေခါ၊ အၾကင္အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာ သေဘာေၾကာင့္သာလွ်င္၊ ေ၀ဒနာ၊ သုခစေသာေ၀ဒနာသည္။ အနတၱာ၊ အနတၱမည္၏၊
တသၼာ၊ ထိုသို႔အလိုသို႔ မလိုက္ျခင္းစေသာသေဘာေၾကာင့္၊ ေ၀ဒနာ၊ သုခစေသာ ေ၀ဒနာသည္၊
အာဗာဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ သံ၀ေတၱတိ ၊ ျဖစ္၏၊ ေမ၊ငါ၏၊ ေ၀ဒနာ၊ ေ၀ဒနာသည္ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာအားျဖင့္၊ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း၊
ေမ၊ငါ၏၊ ေ၀ဒနာ၊ ေ၀ဒနာသည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟာတိ၊ မျဖစ္ေစလင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ေ၀ဒနာယ၊ သုခစေသာ ေ၀ဒနာ၌၊ ၀သ၀တၱာဒိ ံ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း
စေသာသေဘာကို၊ နစလဗ္ၻတိ နလဗ္ၻတိဧ၀၊ မရအပ္သည္သာလွ်င္တည္း။
၆။ သညာအနတၱာ သညာစဟိဒံ ဘိကၡေ၀အတၱာအဘ၀ိ၀ႆ။ နယိဒံသညာ အာဗာဓာယသံ၀ေတၱယ်၊ လေဗ္ၻထစသညာယ
ဧ၀ံ ေမသညာေဟာတု၊ ဧ၀ံေမသညာမာအေဟာသီတိ၊
ယသၼာ စေခါ ဘိကၡေ၀ သညာအနတၱာ တသၼာ
သညာအဗာဓာယ သံ၀တၱတိ၊ နစလဗ္ၻတိသညာယ
ဧ၀ံေမသညာေဟာတု၊ ဧ၀ံေမသညာမာအေဟာသီတိ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ သညာ၊ စိတ္တစ္ခုယတၱကိုးဆယ္၌႐ွိေသာ သညာသည္၊ အနတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္းစေသာ သေဘာေၾကာင့္ အနတၱမည္၏၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ဟိသစၥံမွန္၏၊ ဣဒံ
ဣမာသညာ၊ ဤသညာသည္၊ အတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္းစေသာသေဘာၾကာင့္ အတၱမည္သည္၊
အဘ၀ိႆ၊ ျဖစ္ဘိမူကား၊ ဣဒံ ဣမာသညာ၊ ဤသညာသည္၊ အဗာဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္
ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ နသံ၀ေတၱယ်၊ မျဖစ္ရာ၊ ေမ၊ ငါ၏၊ သညာ၊ သညာသည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အလို
သို႔ မလိုက္ျခင္းစေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟာ၊ မျဖစ္ေစလင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔ သညာယ၊ သညာ၌၊
၀သ၀တၱာဒိ ံ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာကို၊ တုံေမွ၊ သင္တို႔သည္၊ လေဗ္ၻထစ၊ လေဗ္ၻထဧ၀၊
ရကုန္ရာသည္ သာတည္း၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ယသၼာစေခါ၊ အၾကင္အလိုသို႔ မလိုက္ျခင္းစေသာ
သေဘာေၾကာင့္သာလွ်င္၊ သညာ၊ သညာသည္၊ အနတၱာ၊ အနတၱမည္၏၊ တသၼာ၊ အလိုသို႔
မလိုက္ျခင္းစေသာသေဘာေၾကာင့္၊ သညာ၊ သညာသည္၊ အာဗာဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္
ခ်ားျခင္းငွာ၊ သံ၀တၱတိ၊ ျဖစ္၏၊ ေမ၊ ငါ၏၊ သညာ၊ သညာသည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔လိုက္ျခင္း
စေသာသေဘာျဖင့္၊ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း။ ေမ၊ ငါ၏၊ သညာ၊ သညာသည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔
အလိုသို႔ မလိုက္ျခင္းစေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟာသိ၊ မျဖစ္ေစလင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔သညာယ၊
သညာ၌၊ ၀သ၀တၱဒိ ံ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္းစေသာ သေဘာကို၊ နစလဗ္ၻတိ၊ နလဗ္ၻတိဧ၀၊ မရအပ္
သည္သာလွ်င္တည္း။
၇။ သခၤါရာအနတၱ သခၤါရာစဟိဒံဘိကၡေ၀ အတၱအဘ၀ိႆံသု
နယိ ေမသခၤါရာ အာဗာဓာယသံ၀ေတၱယ်၊
လေဗ္ၻထစသခၤါေရသု ဧ၀ံေမသခၤါရာေဟာႏၲဳ၊ ဧ၀ံေမသခၤါရာမာအေဟသုႏိ္ၲ၊ ယသၼာစေခါဘိကၡေ၀၊
သခၤါရာအနတၱာ၊ တသၼာသခၤါရာ၊အာဗာဓာယ၊ သံ၀တၱႏိ္ၲ နစလဗ္ၻတိ ဧ၀ံေမ သခၤါရာေဟာႏၲဳ၊ ဧ၀ံေမသခၤါရာအေဟသုႏိ္ၲ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ သခၤါရာ၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာမွၾကြင္းေသာ ေစတသိက္ ငါးဆယ္ဟု
ဆိုအပ္ေသာသခၤါရတို႔သည္၊ အနတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္ အနတၱမည္
ကုန္၏၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ဟိသစၥံ၊ မွန္၏၊ သခၤါရာ၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာမွၾကြင္းေသာ ေစတသိက္
ငါးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာသခၤါရတို႔သည္၊ အတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္
အတၱမည္ကုန္၏၊ အဘ၀ိႆံသု၊ ျဖစ္ကုန္ဘိမူကား၊ ဣေမသခၤါရာ၊ ဤေစတသိက္ငါးဆယ္ ဟုဆိုအပ္ေသာသခၤါရတို႔သည္။ အာဗာသာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ေျခာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ နသံ၀ေတၱယ်ံ၊မျဖစ္ကုန္ရာ၊ ေမ၊ ငါ၏၊ သခၤါရ၊ ေစတသိက္ငါးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာသခၤါရတို႔သည္ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္၊ ေဟာႏၲဳ၊ ျဖစ္ေစကုန္သတည္း၊ ေမ၊ ငါ၏၊ သခၤါရာ၊ သခၤါရတို႔သည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟသုံ၊ မျဖစ္ေစကုန္လင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ သခၤါေရသု၊ ေစတသိက္ငါးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ သခၤါရတို႔၌၊ ၀သ၀တၱဒိ ံ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာကို တုံေမ၊ သင္တို႔သည္ လေဗ္ၻထစ လေဗ္ၻထဧ၀၊ ရကုန္ရာသည္သာတည္း။ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔။ ယသၼာစေခါ၊ အၾကင္အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္သာလွ်င္။ သခၤါရာ၊ သခၤါရတို႔သည္၊ အနတၱာ၊ အနတၱမည္ကုန္၏၊တသၼာ၊ ထုိသို႔အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္၊ သခၤါရာ၊ သခၤါရတို႔သည္၊ အာဗာဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ သံ၀တၱႏိ္ၲ၊ ျဖစ္ကုန္၏၊ ေမ၊ ငါ၏၊ သခၤါရာ၊ သခၤါရတို႔သည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာ သေဘာျဖင့္၊ ေဟာႏၲဳ၊ ျဖစ္ကုန္ေစသတည္း၊ ေမ၊ ငါ၏၊ သခၤါရာ၊ သခၤါရတို႔သည္၊ ဧ၀ံ ဤသို႔အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟသုံ၊ မျဖစ္ေစကုန္လင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ သခၤါေရသု၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာမွၾကြင္းေသာ ေစတသိက္ငါးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ သခၤါရတို႔၌၊ ၀သ၀တၱာဒိ ံ၊ အလိုသို႕လိုက္ျခင္းစေသာသေဘာကို နစလဗ္ၻတိဧ၀၊
မရအပ္သည္သာလွ်င္တည္း။
၈။ ၀ိညာဏံအနတၱာ ၀ိညာဏဥၥဟိသံ ဘိကၡေ၀အတၱာ အဘ၀ိႆ
နယိဒံ၊ ၀ိညာဏံ အာဗာဓာယ သံ၀ေတၱယ်၊ လေဗ္ၻထစ ၀ိညာေဏ ဧ၀ံေမ ၀ိညာဏံ ေဟာတု၊ ဧ၀ံေမ ၀ိညာဏံမာ
အေဟသီတိ၊ ယသၼာစေခါ ဘိကၡေ၀၊ ၀ိညာဏံ အနတၱာ တသၼာ၀ိညာဏံ အာဗာယ သံ၀တိ၊
နစလဗ္ၻတိ ၀ိညာေဏ ဧ၀ံ ေမ ၀ိညာဏံေဟာတု၊
ဧ၀ံေမ၊ ၀ိညာဏံမာအေဟာသီတိ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ၀ိညာဏံ၊ စိတ္တစ္ခုယတၱကိုးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ ၀ိညာဥ္သည္၊ အနတၱ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္အနတၱမည္၏၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ဟိသစၥံ၊ မွန္၏၊ ၀ိညာဏံ၊ စိတ္တစ္ခုယတၱကိုးဆယ္ဟုဆိုအပ္ေသာ ၀ိညာဏ္သည္၊ အတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္ အတၱမည္သည္၊ အဘ၀ိႆ၊ ျဖစ္ဘိမူကား၊ ဣဒံ၀ိညာဏံ၊ ဤစိတ္တစ္ခုယတၱကိုးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ၀ိညာဥ္သည္၊ အာဗာဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊ
ေႏွာက္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ နသံ၀ေတၱယ်၊ မျဖစ္ရာ၊ ေမ၊ ငါ၏၊ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ ဧ၀ံ၊
ဤသို႔ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္၊ ေဟာတု ျဖစ္ေစသတည္း၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အလိုသို႔
မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟာသိ၊ မျဖစ္ေစလင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ၀ိညာေဏ၊ ၀ိညာဥ္၌ ၀သ၀တၱာဒိ ံ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာကို၊ တုေမ၊ သင္တို႔သည္၊ လေဗ္ၻထစ၊လေဗ္ၻထဧ၀၊
ရကုန္ရာသည္သာတည္း၊ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ယသၼာစေခါ၊ အၾကင္အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္သာလွ်င္၊ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ အနတၱာ၊ အနတၱမည္၏၊ တသၼာ၊ ထိုသို႔အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္၊ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ အာဗာဓာယ၊ စိတ္ကိုေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းငွာ၊ သံ၀တၱတိ၊ ျဖစ္၏၊ ေမ၊ ငါ၏၊ ၀ိညာဏ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အလိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာေၾကာင့္၊ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း၊ ေမ၊ ငါ၏၊ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာသေဘာျဖင့္၊ မာအေဟာတိ၊ မျဖစ္ေစလင့္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ၀ိညာေဏ၊ စိတ္တစ္ခုယတၱကိုးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ၀ိညာဥ္၌၊ ၀သ၀ တၱဒိႎ၊ အလိုသို႔လိုက္ျခင္း
စေသာသေဘာကို၊ နစလဗ္ၻတိ နလဗ္ၻတိဧ၀၊ မရအပ္လွ်င္သာတည္း။
၉။ တံကိ ံမညထဘိကၡေ၀ ႐ူပံနိစၥံ၀ါ၊ အနိစၥံတိ၊ အနိစၥံဘေႏၲ ယံပနာနိစၥံ ဒုကၡံ၀ါတံ သုခံ၀ါတိ၊ ဒုကၡံဘေႏၲ၊ ယံပနာနိစၥံ ဒုကၡံ၀ိပရိဏာမဓမၼံ၊ ကလ္ႅံႏုတံသႏုပႆိတုံ၊ ဧတံမမ၊ ဧေသာဟမသၼိ၊
ဧေသာေမအတၱာတိ၊ ေနာေဟတံဘေႏၲ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ မယာ၊ ငါဘုရားသည္၊ ၀ုစၥမာနံ၊ ေဟာေတာ္မူအပ္လတၱံ႕ေသာ၊ ယံ၀စနံ၊ အၾကင္စကားသည္၊ အတၳိ၊ ရွိ၏၊ တံ၀စနံ၊ ထိုစကားကို၊ တုေမ၊ သင္တို႔သည္၊ ကထံ၊
အဘယ္သို႔လွ်င္၊ မညထ၊ ေအာက္ေမ့ၾကကုန္သနည္း၊ ႐ူပံ၊ အတိတ္ အနာဂတ္စေသာအားျဖင့္
ျပားေသာစတုသမုနိက႐ုပ္သည္။ နိစၥံ၀ါ၊ ျမဲသေလာ၊ အနိစံ္ၥ၀ါ၊ မျမဲသေလာ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ပုစိ္ၦ၊
ေမးေတာ္မူ၏။ဘေႏၲ၊ အ႐ွင္ဘုရား၊ ႐ူပံ၊ အတိတ္၊ အနာဂတ္စေသာအားျဖင့္ ျပားေသာ၊ စတုသမုနိက ႐ုပ္သည္၊ ယသၼာ၊ အၾကင္ေၾကာင့္၊ ဟုတြာ၊ အေၾကာင္း၏ညီညြတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၍၊ ဘဂုၤပဂေနန၊ ဘင္သို႔ေရာက္သျဖင့္၊ နေဟာတိ၊ မထင္၊ တသၼာ၊ ထိုေၾကာင့္၊ အနိစၥံ၊ မျမဲ၊ ၀ါ၊ တစ္နည္းကား၊ ဘေႏၲ၊ အ႐ွင္ဘုရား၊ ႐ုပံ၊ ႐ုပ္သည္၊ အနိစၥ၊ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း႐ွိသည္၏အျဖစ္၊ တခဏမွ်ျဖစ္သည္၏အျဖစ္၊ ေဖာက္ျပန္ျခင္း ႐ွိသည္၏အျဖစ္၊ ျမဲေသာသေဘာကိုပယ္တတ္သည္၏ အျဖစ္တည္းဟူေသာ ေလးပါးေသာအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အနိစၥမည္၏။ ဣတိ၊ ဤသို႔အေ၀ါစုံ၊ ေလွ်ာက္ကုန္၏၊ ယံပန႐ူပံ အၾကင္အတိတ္အစရွိေသာအားျဖင့္ျပားေသာ စတုသမုနိက႐ုပ္သည္၊ ယသၼာ၊ အၾကင္ေၾကာင့္၊ ဟုတြာ၊ အေၾကာင္း၏ညီညြတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၍၊ ဘဂၤုပဂမေနန၊ ဘင္သို႔ေရာက္သျဖင့္၊ နေဟာတိ၊ မထင္၊
တသၼာ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္၊ အနိစၥံ၊ မျမဲ၊ တံ႐ူပံ၊ ထိုမျမဲေသာ႐ုပ္သည္၊ ဒုကံ္ၡ (၀ါ ) ဒုကၡေလာ၊ သုခံ၀ါ၊ သုခေလာ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔ပုစိ္ၦ၊ ေမးေတာ္မူ၏၊ ဘေႏၲအရွင္ဘုရား၊ ႐ူပံ၊ ႐ုပ္သည္၊ ပဋိပိဠနာကာေရန၊ ျဖစ္ျခင္း၊ရင့္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္းျဖင့္မျပတ္ႏွိပ္စက္အပ္ေသာ အျခင္းအရာအားျခင့္၊ ဒုကၡံ၊ ဒုကၡမည္၏။ တစ္နည္းကား၊ ႐ူပံ၊ ႐ုပ္သည္၊ ဒုကၡံ၊ ပူေလာင္ျခင္းသေဘာ၊ သည္းခံႏုိင္ခဲေသာသေဘာ၊ ဒုကၡ၏တည္ရာသေဘာ၊ သုခကိုပယ္တတ္ေသာသေဘာတည္းဟူေသာ ေလးပါးေသာအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဒုကၡမည္၏၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ အေ၀ါစုံ၊ ေလွ်ာက္ကုန္၏။ ယံပန႐ူပံ၊ အၾကင္သို႔သေဘာ႐ွိေသာ႐ုပ္သည္၊ အနိစၥံ။
ျဖစ္ျပီး ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ အနိစၥမည္၏၊ ဒုကၡံ၊ ျဖစ္ျခင္း၊ ရင့္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္းျဖင့္
ႏွိပ္စက္အပ္ေသာ အျခင္းအရာေၾကာင့္ဒုကၡမည္၏၊ ၀ိပရိဏာမဓမၼံ။ ဇရာမရဏျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္
စီးေသာသေဘာရွိ၏၊ တံ႐ူပံ၊ ထိုအနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ ၀ိပရိဏာမဓမၼျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ကို၊ ဧတံ၊ ဤ႐ုပ္သည္၊
မမ၊ ငါ၏၊ သႏၲကံ၊ ဥစၥာတည္း၊ ဤသို႔၊ တဏွာ ဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ တဏွာျဖင့္စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဧေသာ၊ ဤ႐ုပ္သည္၊ အဟံအသိ္ၼ၊ ငါျဖစ္၏၊ ဣတိ၊ မာနဂါဟ၀ေသန၀ါ၊
မာနျဖင့္စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဧေသာ၊ ဤ႐ုပ္သည္၊ ေမ၊ ငါ၏၊ အတၱာ၊ အလို
သို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာ႐ွိေသာ ကိုယ္ပင္တည္း။ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဒိ႒ိဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ မိစၧာဒိ႒ိျဖင့္
စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဣေမသံ တိဏ္ၰံဂါဟာနံ၊ ဤသုံးပါးေသာ
စြဲလမ္းျခင္းတို႔၏၊ ၀ေသန၊ အစြမ္းျဖင့္၊ သမႏုပႆိတုံ၊ ႐ႈျခင္းငွာ သမႏုပႆိတုံ-သမႏုပႆနံ၊
႐ႈျခင္သည္၊ ကလ္ႅံႏု၊ သင့္ေကာင္းအံ႔သေလာ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ပုစၧိ၊ ေမးေတာ္မူ၏၊ ဘေႏၲအရွင္ဘုရား
ဧတံ႐ူပံ၊ ဤ အနိစၥ ဒုကၡ ၀ိပရိဏာမ ဓမၼျဖစ္ေသာ႐ုပ္ကို၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ ဂါဟတို႔၏အစြမ္း
ျဖင့္၊ သမႏုပႆိတုံ၊ ႐ႈျခင္းငွာ၊ ေနာဟိကလ္ႅံ၊ မသင့္ပါ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ အေ၀ါစုံ၊ ေလွ်ာက္ကုန္၏။
၁၀။ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရာ၊ ၀ိညာဏံ နိစၥံ၀ါ၊
အနိစံ္ၥ့၀ါတိ အနိစၥံဘေႏၲ၊ ယံပနာနိစၥံ ဒုကၡံ၀ါတံ သုခံ၀ါတိ၊
ဒုကၡံဘေႏၲ ယံပနာ နိစၥံ ဒုကၡံ ၀ိပရိဏာမဓမၼံ ကလ္ႅံႏုတံ သမႏုပႆိတုံ၊ ဧတံမမ၊
ဧေသာေမအတၱာတိ၊ ေနာ ေဟတံဘေႏၲ။
ေ၀ဒနာ၊ သုခစေသာေ၀ဒနာသည္၊ သညာ၊ သညာေစတသိက္ဟုဆိုအပ္ေသာ သညာသည္၊ သခၤါရာ၊ ေ၀ဒနာသညာမွ ၾကြင္းေသာေစတသိက္ငါးဆယ္ဟု ဆိုအပ္ကုန္ေသာ သခၤါရတို႔သည္၊ ၀ိညာဏံ၊ စိတ္တစ္ခု႐ုပ္ကိုးဆယ္ဟုဆိုအပ္ေသာ ၀ိညာဥ္သည္၊ နိစၥံ၀ါ၊ ျမဲသေလာ၊ အနိစံ္ၥ၀ါ၊ မျမဲသေလာ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ပုစၧိ၊ ေမးေတာ္မူ၏၊ ဘေႏၲ၊ အ႐ွင္ဘုရား၊ ယသၼာ၊ အၾကင္ေၾကာင့္၊ ဟုထြာ၊ အေၾကာင္း၏ ညီညြတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၍၊ ဘဂၤုပဂမေနန၊ ဘင္သို႔ေရာက္သျဖင္၊့ နေဟာတိ၊ မထင္၊ တသၼာ၊ ထို႔ေၾကာင့္၊ အနိစၥံ၊ မျမဲ။ တစ္နည္းကား။ အနိစံ္ၥ၊ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း ႐ွိသည္၏အျဖစ္၊ တစ္ ခဏမွ်ျဖစ္သည္၏အျဖစ္၊ ေဖာက္ျပန္ျခင္း႐ွိသည္၏အျဖစ္၊ ျမဲေသာသေဘာကို ပယ္တတ္သည္၏ အျဖစ္တည္းဟူေသာ ေလးပါးေသာအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အနိစၥမည္၏၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ အေ၀ါစံု၊ ေလွ်ာက္ကုန္၏၊ ယံပနာေ၀ဒနာသညာ သခၤါရ၀ိညာဏံ၊ အၾကင္ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၀ိညာဥ္ သည္၊ ယသၼာ၊ အၾကင္ေၾကာင့္၊ ဟုထြာ၊ အေၾကာင္း၏ ညီညြတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၍၊ ဘဂၤုပဂမေနန၊ ဘင္သို႔ေရာက္သျဖင့္၊ ႏုေဟာတိ၊ မထင္၊ တသၼာ၊ ထို႔ေၾကာင့္၊ အနိစၥံ၊ မျမဲ၊ တံေ၀ဒနာ သညာ
သခၤါရ ၀ိညာဏံ၊ ထိုေ၀ဒနာ၊ သညာသခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ ဒုကၡံ၀ါ၊ ဒုကၡေလာ၊ သုခံ၀ါ၊ သုခေလာ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ပုစၧိ၊ ေမးေတာ္မူ၏၊ ဘေႏၲ၊ အ႐ွင္ဘုရား၊ ပဋိပိဠနကာေရန၊ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း မျပတ္ ႏွိပ္စက္အပ္ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္၊ ဒုကၡံ၊ ဒုကၡမည္၏၊ တစ္နည္းကား ၊ ဒုကၡံ၊ ပူေလာင္ျခင္းသေဘာ၊ သည္းမခံႏုိင္ျခင္းသေဘာ၊ ဒုကၡ၏တည္ရာသေဘာ၊ သုခကိုပယ္တတ္ေသာသေဘာတည္းဟူေသာ ေလးပါးေသာအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဒုကၡမည္၏၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ အေ၀ါစံု၊ ေလွ်ာက္ကုန္ ၏၊ ယံပနေ၀ဒနာသညာသခၤါရ၀ိညာဏံ၊ အၾကင္ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ အနိစၥံ၊ ျဖစ္ျပီး၍ ပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ အနိစၥမည္၏၊ ဒုကၡံ၊ ျဖစ္ျခင္းျဖင့္ မျပတ္ႏွိပ္စက္ေသာ အခ်င္းအရာအား ျဖင့္ ဒုကၡမည္၏၊ ၀ိပရိဏမဓမၼံ၊ ဇရာမရဏျဖင့္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္ေသာသေဘာ႐ွိ၏၊ တံ ေ၀ဒနာသညာသခၤါရ၀ိညာဏံ၊ ထိုေ၀ဒနာသညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္ကို၊ ဧတံ၊ ဤေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ မမ၊ ငါ၏၊ သႏၲကံ၊ ဥစၥာတည္း၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ တဏွာဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ တဏွာျဖင့္စြဲလမ္းျခင္း၏
အစြမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဧေသာ၊ ဤေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္ သည္၊ အဟံ၊ ငါသည္၊ အသၼႎ၊ ျဖစ္၏၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ မာနဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ မာနျဖင့္စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဧသာ၊ ဤေ၀ဒနာသညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ ေမ၊ ငါ၏၊ အတၱာ၊ အ လိုသို႔လိုက္ျခင္း စေသာသေဘာ႐ွိေသာ ကိုယ္ပင္တည္း၊ ဣတိ ဤသို႔၊ ဒိ႒ိဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ မိစၧာဒိ႒ိျဖင့္စြဲလမ္းျခင္း၏အစြမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဣတိဣေမ သံတိဏ္ၰံဂါဟာနံ၊ ဤသံုးပါးေသာစြဲလမ္းျခင္းတို႔၏၊ ၀ေသန၊ အစြမ္းျဖင့္၊ သမႏုပႆိတံု၊ ႐ႈျခင္းငွာ၊ ၀ါ၊ သမႏုပႆိတံုသမႏုပႆနံ၊ ႐ႈျခင္းသည္၊ ကလ္ႅံန၊ သင့္ေကာင္းအံ့ေလာ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔ပုစိ္ၦ၊ ေမးေတာ္မူ၏၊ ဘေႏၲ၊ အ႐ွင္ဘုရား၊ ဧတံ၊ ဤေ၀ဒနာ၊ သညာသခၤါ၊ ၀ိညာဥ္ကို၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔အစြမ္းျဖင့္၊ သမႏုပ ႆိတံု၊ ႐ႈ႕ျခင္းငွာ၊ ေနာဟိကလ္ႅံ၊ မသင့္ပါ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ အေ၀ါစံု၊
ေလွ်ာက္ကုန္၏။
၁၁။ တသၼာ တိဟဘိကၡေ၀ ယံကိဥိ္ၥ႐ူပံ အတီတာနဂတပစၥဳပၸႏ္ၷံ အဇၩတၱံ၀ါ ဗဟိဒၶါ၀ါ ၾသဠာရိကံ၀ါ သုခုမံ၀ါ
ဟီနံ၀ါ ပဏီတံ၀ါ ယံဒူေရသႏၲိေက၀ါ၊
သဗၺ႐ူပံ ေနတံမမ ေနေသာ ဟမသိ္ၼ၊
နေမေသာအတၱာတိ၊ ဧ၀ေမတံ၊
ယထာဘူတ ံသမၼပၸညာယဒ႒ဗၺံ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ တသၼာ၊ ထိုသို႔ခႏၶာငါးပါးတို႔၏ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္၊ အတီတာနာဂတပစၥဳပၸႏံ္ၷ၊ အဓြန္႔အစဥ္၊ ကာလ၊ ခဏ၏အစြမ္းျဖင့့္ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊
ပစၥဳပၸန္ျဖစ္ေသာ၊ အဇ္ၥ်တၱံ၀ါ၊ စကၡဳစေသာ ပသာဒ႐ုပ္ငါးခုဟုဆိုအပ္ေသာ၊ အဇ္ၥ်တၱလညးျဖစ္ေသာ (၀ါ)
မိမိသႏၲာန္၌ျဖစ္ေသာ အသီးသီးေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ဥစၥာျဖစ္၍ အဇ္ၥ်တၱလည္းျဖစ္ေသာ၊
ဗဟိဒၶါ၀ါ၊ ပသာဒ႐ုပ္ငါးခုမွၾကြင္းေသာ ႐ုပ္ဟုဆိုအပ္ေသာ ဗဟိဒၶလည္းျဖစ္ေသာ (၀ါ ) တစ္ပါး
ေသာ ပုဂၢိဳလ္သႏၲန္၌ျဖစ္၍ ဗဟိဒၶလည္းျဖစ္ေသာ၊ ၾသဠာရိကံ၀ါ၊ ပသာဒ႐ုပ္ငါးခု၊ ၀ိသယ႐ုပ္ခုနစ္ခု ဟုဆိုအပ္ေသာ ၾသဠာရိကလည္းျဖစ္ ေသာ၊ သုခုမံ၀ါ၊ ထိခိုက္ျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္မယူအပ္သည္ျဖစ္၍ သိမ္ေမြ႔သည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ဟီနံ၀ါ၊ေအာက္ေအာက္ေသာဘုံ၌ျဖစ္သည္ျဖစ္၍ယတၱသည္
လည္းျဖစ္ေသာ၊ (၀ါ)အကုသလ၀ိပါက္ျဖစ္ရာအနိ႒ာရုံျဖစ္၍ယတၱသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ပဏိသံ၀ါ၊
အထက္ထက္ေသာဘုံ၌၊ျဖစ္၍ျမတ္သည္လည္းျဖစ္ေသာ (၀ါ) ကုသလ၀ိပါက္ျဖစ္ရာ ဣ႒ာ႐ုံျဖစ္၍ျမတ္သည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ဒူေရ၀ါ၊ သိမ္ေမြ႕သည္ျဖစ္၍ သိႏိုင္ခဲေသာသေဘာေၾကာင့္ ဒူရလည္း ျဖစ္ေသာ (၀ါ)အေ၀း၌ျဖစ္၍ ဒူရလည္းျဖစ္ေသာ၊ သႏိ္ၲေက၀ါ၊ ၾသဠာရိကျဖစ္၍ သိလြယ္ေသာ သေဘာေၾကာင့္ သႏိ္ၲကလည္းျဖစ္ေသာ (၀ါ) အနီး၌ျဖစ္၍၊ သႏိ္ၲကလည္းျဖစ္ေသာ၊ ယံကိဥၥိအၾကြင္းမ႐ွိအလုံးစုံေသာ၊ ယံ႐ူပံ၊ အၾကင္ ႐ုပ္သည္၊ အတၳိ၊ ႐ွိ၏၊ သဗၺံ၊ အလုံးစုံေသာ၊ တံ႐ူပံ၊ ထုိ႐ုပ္ကို၊ ဧတံ၊ ဤ႐ုပ္သည္၊ မမ၊ ငါ၏ သႏၲကံ၊ ဥစၥာတည္း၊ ဣတိ၊ ဤသို႔တဏွာဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ တဏွာ ျဖင့္ စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္း၊နဒဗၺံ၊ မ႐ႈအပ္ေသာဤ႐ုပ္သည္၊ အဟံအသိ္ၼ၊ ငါျဖစ္၏၊ ဣတိ ၊ ဤသို႔။ မာနဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ မာနျဖင့္စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္း၊ နဒဗၺံ၊ မ႐ႈအပ္၊ ဧေသာ၊ ဤ႐ုပ္သည္၊ ေမ၊ ငါ၏၊ အတၱာ၊ ကိုယ္တည္း၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဒိဌိဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ မိစၧာဒိဌိျဖင့္
စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္း၊ နဒဗၺံ၊ မ႐ႈအပ္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဧတံ႐ူပံ၊ ဤ႐ုပ္ကို၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟူ၍၊ ယထာဘူတံ၊ မေဖာက္မျပန္ဟတၱမွန္တိုင္း၊ သမၼပၸညာယ၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္ႏွင့္
တကြေသာ မဂ္ပညာျဖင့္၊ နဒဗၺံ၊ ႐ႈအပ္၏။
၁၂။ ယာကာစိ ေ၀ဒနာ အတိတာ နာဂတ ပစၥဳပၸႏ္ၷာ
အဇ္ၥ်တၱံ၀ါ၊ ဗဟိဒၶါ၀ါ ၾသဠာရိကာ၀ါ သုခုမာ၀ါ
ဟိနာ၀ါ ပဏီတာ၀ါ ယာဒူေရသႏၲိေက၀ါ၊
သဗၺာေ၀ဒနာေနတံမမ ေနေသာဟမသိ္ၼ၊
နေမေသာအတၱာတိ၊ ဧ၀ေမ ယထာဘူတံ၊ သမၼပၸညာယ ဒဌဗၺံ။
အတိတာနာဂတ ပစၥဳပၸႏ္ၷာ၊ အစဥ္၏အစြမ္း၊ ခဏ၏အစြမ္းအားျဖင့္ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊
ပစၥဳပၸန္ျဖစ္ေသာ။ အဇ္ၥ်တၱံ၀ါ၊ မိမိသႏၲာန္၌ျဖစ္ေသာ အသီးသီးေသာပုဂၢဳိလ္၏ ဥစၥာျဖစ္၍ အဇ္ၥ်တၱလည္းျဖစ္ေသာ။ ဗဟိဒၶါ၀ါ၊ တစ္ပါးေသာပုဂၢိဳလ္၏ သႏၲာန္၌ျဖစ္၍ ဗဟိဒၶိလည္းျဖစ္ေသာ။
ၾသဠာရိကာ၀ါ၊ ဇာတ္၊ သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္ေလာကီ၊ ေလာကတၱၱရာ၊ ၾသကာသ၊ ၀တၳဳအားျဖင့္ ႐ုန႔္ရင္းသည္လည္းျဖစ္ေသာ။ သုခုမာ၀ါ၊ ဇာတ္၊ သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္၊ ေလာကီ၊ ေလာကတၱၱရာ၊ ၾသကာသ၊ ၀တၱဳအားျဖင့္ သိမ္ေမြ႕သည္လည္းျဖစ္ေသာ။ ဟီနာ၀ါ၊ ၾသဠာရိကျဖစ္၍ ယတၱသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ပဏီတာ၀ါ၊ သုခုမျဖစ္၍ ျမတ္သည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ဒူေရ၀ါ၊ အကုသိုလ္ေ၀ဒနာသည္
ကုသိုလ္အဗ်ာကတႏွင့္ ၊ ကုသိုလ္အဗ်ာကတ ေ၀ဒနာသည္ အကုသိုလ္ ေ၀ဒနာႏွင့္၊ ၀ိသဘာဂစေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေ၀းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ သႏိ္ၲေက၀ါ၊ အကုသိုလ္အခ်င္းခ်င္း၊ ကုသိုလ္၊ အဗ်ာကတ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္၍၊ သဘာဂစေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္နီးသည္လည္းျဖစ္ေသာ။ ယာကာစိ၊
အၾကြင္းမ႐ွိ၊ အလုံးစုံေသာ၊ ယာေ၀ဒနာ၊ အၾကင္ေ၀ဒနာသည္၊ အတၱိ၊ ႐ွိ၏၊ သဗၺာ၊ အလုံးစုံေသာ၊ ေ၀ဒနာ၊ ေ၀ဒနာကို၊ ဧတံ၊ ဤေ၀ဒနာသည္၊ မမ၊ ငါ၏၊ သႏၲကံ၊ ဥစၥာတည္း၊ ဣတိ၊ဤသို႔ တဏွာဂါဟ၀ေသန၀ါ၊ တဏွာျဖင့္စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္ လည္း၊ နဒ႒ဗၺာ၊ မ႐ႈအပ္၊ ဧေသာ၊ ဤေ၀ဒနာသည္။ အဟံအသိ္ၼ၊ ငါျဖစ္၏။ ဣတိ၊ ဤသို႔မာနဂါဟ ၀ေသန၀ါ၊ မိစာ္ၦဒိ႒ိအားျဖင့္ စြဲလမ္းျခင္း၏ အစြမ္းျဖင့္လည္း၊ နဒ႒ဗၺာ၊ မ႐ႈအပ္၊ ဣတိ၊ ဤသို႔။ ဧသံ၊ ဤေ၀ဒနာကို။ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ဟူ၍၊ ယထာဘူတံ မေဖာက္မျပန္ ဟတၱမွန္ တိုင္း။သမၼပၸညာယ၊
၀ိပႆာနာဉာဏ္ႏွင့္တကြေသာ မဂ္ပညာျဖင့္၊ ဒ႒ဗံ္ၺ၊ ႐ႈအပ္၏၊
၁၃။ ယကာစိသညာ အတိတာနာဂတပစၥဳပၸႏ္ၷာ အဇၩတၱံ၀ါ ဗဟိဒၶါ၀ါ၊ ၾသဠာရိကာ၀ါ သုခုမာ၀ါ ဟီနာ၀ါပဏီတာ၀ါ
ယာဒုူေရ သႏၲိေက၀ါ သဗၺာ သညာေနတံမမ၊
ေနေသာဟမသိ္ၼ၊ နေမေသာအတၱာတိ၊
ဧ၀ေမတံ ယထာဘူတံ သမၸပၸညာယဒ႒ဗၺ။
အတိတာနာဂတ ပစၥဳပၸႏ္ၷာ၊ အစဥ္၏အစြမ္း၊ ခဏ၏အစြမ္းျဖင့္ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊
ပစၥဳပၸန္ျဖစ္ေသာ၊ အဇၩတၱံ၀ါ၊မိမိသႏၲာန္၌သာျဖစ္၍အဇၩတၱလည္းျဖစ္ေသာ၊ဗဟိဒၶါ၀ါ၊သူတပါးသႏၲာန္၌ သာျဖစ္၍ ဗဟိဒၶလည္းျဖစ္ေသာ၊ ၾသဠာရိကာ၀ါ၊ ဇာတ္၊ သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္၊ ေလာကီ၊ ေလာကတၱၱရာ၊
ၾသကာသ၊ ၀တၱဳအားျဖင့္ ႐ုန႔္ရင္းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ သုခုမာ၀ါ၊ ဇာတ္သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္၊ ေလာကီ၊
ေလာကတၱၱရာ၊ ၾသကာသ၊ ၀တၱဳအားျဖင့္ သိမ္ေမြ႕သည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ဟီနာ၀ါ ၾသဠာရိကျဖစ္၍
ယတၱသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ပဏီတာ၀ါ၊ သုခုမျဖစ္၍ ျမတ္သည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ဒူေရ၀ါ၊ အကုသိုလ္သညာသည္ ကုသိုလ္အဗ်ာကတႏွင့္ ကုသိုလ္ အဗ်ာကတသညာသည္ အကုသိုလ္ႏွင့္
၀ိသဘာဂ စေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္၊ ေ၀းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ သႏိ္ၲေက၀ါ၊ အကုသိုလ္အခ်င္းခ်င္း၊ ကုသိုလ္အဗ်ာကတအခ်င္းခ်င္းျဖစ္၍၊ သဘာဂစေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ နီးသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ယာကာစိ၊ အလံုးစုံေသာသညာ၊ သညာသည္၊ အတၳိ၊႐ွိ၏၊ သဗၺာ၊ အလံုးစံုေသာ၊ သညာ၊ သညာသည္၊ ဧတံ၊ ဤသညာသည္၊ မမ၊ ငါ၏၊ နသႏၲကံ၊ ဥစၥာမဟတၱ၊ ဧေသာ၊ ဤသညာသည္၊ နအဟံအသၼိ၊ ငါမျဖစ္၊ ဧေသာ၊ ဤသညာသည္၊ ေမ၊ ငါ၏၊ နအတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း
စေသာသေဘာေၾကာင့္ ကိုယ္မဟတၱ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဧတံ၊ ဤသညာကို ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟူ၍ ယထာဘူတံ မေဖာက္မျပန္ဟတၱမွန္တိုင္း၊ သမၼပၸညာယ၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ
မဂ္ပညာျဖင့္၊ ဒ႒ဗၺံ ႐ႈအပ္၏။
၁၄။ ေယေကစိသခၤါရာ အတိတာနာဂတ ပစၥဳပၸႏ္ၷာ
အဇၩတၱံ၀ါ ဗဟိဒၶါ၀ါ ၾသဠာရိကါ၀ါ သုခုမာ၀ါ
ဟီနာ၀ါ ပဏီတာ၀ါ၊ ေယဒူေရသႏၲိေက၀ါ၊
သေဗၺသခၤါရာေနတံ မမ၊ ေနေသာဟမသိ္ၼ၊ နေမေသာအတၱာတိ၊
ဧ၀ေမတံယထာဘူတံ သမၼပၸညာယဒ႒ဗၺံ။
အတိတာ နာဂတ ပစၥဳပၸႏ္ၷာ၊ အစဥ္၏အစြမ္း၊ ခဏ၏အစြမ္းျဖင့္ အတိတ္၊ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ အဇၩတၱံ၀ါ၊ မိမိသႏၲာန္၌ျဖစ္၍ အဇၩတၱလည္းျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ဗဟိဒၶါ၀ါ၊ သူတစ္ ပါးသႏၲာန္၌ျဖစ္၍ ဗဟိဒၶလည္းျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ၾသဠာရိကာ၀ါ၊ ဇာတ္၊ သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္၊ ေလာကီ၊ ေလာကတၱၱရာ၊ ၾသကာသ၊ ၀တၱဳအားျဖင့္၊ ႐ုန္႔ရင္းသည္လည္းျဖစ္ကုန္ေသာ၊ သုခုမာ၀ါ၊ ဇာတ္၊ သ ေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္၊ ေလာကီ၊ ေလာကတၱၱရာ၊ ၾသကာသ၊ ၀တၱဳအားျဖင့္ သိမ္ေမြ႕သည္လည္းျဖစ္ကုန္ ေသာ၊ ဟိနာ၀ါ၊ ၾသဠာရိကျဖစ္၍ ယတၱသည္လည္းျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ပဏီတာ၀ါ၊ သုခုမျဖစ္၍ ျမတ္ သည္လည္းျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ဒူေရ၀ါ၊ အကုသိုလ္သခၤါရသည္ ကုသိုလ္အဗ်ာကတသခၤါရတို႔ႏွင့္ ကုသိုလ္အဗ်ာကတသခၤါရတို႔သည္ အကုသိုလ္သခၤါရႏွင့္၀ိသဘာဂစေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေ၀း သည္လည္းျဖစ္ကုန္ေသာ၊ သႏၲိေက၀ါ၊ အကုသိုလ္အခ်င္းခ်င္း၊ ကုသိုလ္ အဗ်ာကတ အခ်င္းခ်င္း ျဖစ္၍ သဘာဂ စေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ နီးသည္လည္းျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ေယေကစိ၊ အလံုးစံုေသာ သခၤါရာသခၤါရတို႔သည္၊ သႏၲိ၊ ႐ွိကုန္၏၊ သေဗၺ၊ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာသခၤါရ၊ သခၤါရတို႔သည္၊ ဧတံ၊ ဤသခၤါရသည္၊ မမ၊ ငါ၏၊ နသႏၲကံ၊ ဥစၥာမဟတၱ၊ ဧေသာ၊ ဤသခၤါရသည္၊ နအဟံသိ္ၼ၊ ငါမျဖစ္၊ ဧေသာ၊ ဤသခၤါရသည္၊ မမ၊ ငါ၏၊ နအတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္းစေသာသေဘာေၾကာင့္၊ ကိုယ္မဟတၱ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဧတံ၊ ဧေတ၊ ဤသခၤါရတို႔ကို၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟူ၍၊ ယထာဘူတံ၊ မေဖာက္မျပန္ဟတၱမွန္တိုင္း၊ သမၼပၸညာယ၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ မဂ္ပညာျဖင့္၊
ဒ႒ဗၺံ၊ ႐ႈအပ္၏။
၁၅။ ယံကိဥၥိ၀ိညာဏံ အတိတာနာဂတ ပစၥဳပၸႏ္ၷ
အဇၩတၱံ၀ါ၊ ဗဟိဒၶါ၀ါ ၾသဠာရိကံ၀ါ၊ သုခုမံ၀ါ၊
ဟိနံ၀ါ ပဏိတံ၀ါ ယံဒူေရသႏၲိေက၀ါ၊ သဗံ္ၺ၀ိညာဏံ ေနတံမမ၊ ေနေသာဟမသၼိ၊ နေမေသာအတၱာတိ၊
ဧ၀ေမတံ ယထာဘူတံ သမၼပၸညာယဒ႒ဗၺံ။
အတိတာနာဂတပစၥဳပၸႏ္ၷံ၊ အစဥ္၏အစြမ္း၊ ခဏ၏အစြမ္းျဖင့္ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ျဖစ္ေသာ၊ အဇၩတၱံ၀ါ၊ မိမိသႏၲာန္၌ျဖစ္၍ အဇၩတၱလည္းျဖစ္ေသာ ဗဟိဒၶါ၀ါ၊ သူတစ္ပါး သႏၲာန္၌ျဖစ္၍ ဗဟိဒၶလည္းျဖစ္ေသာ၊ ၾသဠာရိကံ၀ါ၊ ဇာတ္သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္၊ ေလာကတၱၱရာ၊ ၾသကာသ၊ ၀တၱဳအားျဖင့္ ႐ုန္႔ရင္းသည္လည္းျဖစ္ေသာ။ သုခုမာ၀ါ၊ ဇာတ္သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္ ၊ ေလာကီ၊ ေလာကတၱၱရာ၊ ၾသကာသ၊ ၀တၱဳအားျဖင့္ သိမ္ေမြ႕သည္လည္းျဖစ္ေသာ။ ဟိနာ၀ါ၊ ၾသဠာရိကျဖစ္၍ ယတၱသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ပဏီတံ၀ါ၊ သုခုမျဖစ္၍ ျမတ္သည္လည္းျဖစ္ေသာ။ ဒူေရ၀ါ၊ အကုသိုလ္
၀ိညာဥ္သည္ ကုသိုလ္အဗ်ာကတ၀ိညာဥ္တို႔ႏွင့္ ကုသိုလ္အဗ်ာတက၀ိညာဥ္တို႔သည္ အကုသိုလ္ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ၀ိသဘာဂစေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေ၀းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ သႏၲိေက၀ါ အကုသိုလ္ အခ်င္းခ်င္း ကုသိုလ္အဗ်ာကတအခ်င္းခ်င္းျဖစ္၍ သဘာဂစေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ နီးသည္ လည္းျဖစ္ေသာ၊ ယံကိဥၥိ၊ အလံုးစံုေသာ၊ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဥ္သည္၊ အတိ္ၳ႐ွိ၏၊ သဗံ္ၺအလံုးစံုေသာ ၀ိညာဥ္သည္၊ ဧတံ၊ ဤ၀ိညာဥ္သည္၊ မမ၊ ငါ၏၊ နသႏၲကံ၊ ဥစၥာမဟတၱ၊ ဧေသာ၊ ဤ၀ိညာဥ္သည္ နအဟံအသၼိ၊ ငါမျဖစ္၊ ဧေသာ၊ ဤ၀ိညာဥ္သည္၊ ေမ၊ ငါ၏၊ အနတၱာ၊ အလိုသို႔မလိုက္ျခင္း စေသာ သေဘာေၾကာင့္၊ အတၱမည္သည္မဟတၱ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဧတံ၀ိညာဏံ၊ ဤ၀ိညာဥ္ကို၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟူ၍၊ ယထာဘူတံ၊ မေဖာက္မျပန္ဟတၱမွန္တိုင္း၊ သမၼပၸညာယ၊ ၀ိပႆနာ
ဉာဏ္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ မဂ္ပညာျဖင့္၊ ဒ႒ဗၺံ၊ ႐ႈအပ္၏။
၁၆။ ဧ၀ံ၊ ပႆံဘိကၡေ၀ သုတ၀ါ အရိယသာ၀ေကာ
႐ူပသၼႎပိနိဗိ္ၺႏၵတိ၊ ေ၀ဒနာယပိနိဗိ္ၺႏၵတိ၊ သညာယပိနိဗိ္ၺႏၵတိ၊ သခၤါေရသုပိနိဗိ္ၺႏၵတိ၊ ၀ိညာဏသၼႎပိနိဗိ္ၺႏၵတိ၊ နိဗိ္ၺႏၵံ ၀ိရဇၨတိ၊ ၀ိရာဂါ၀ိမုစၥတိ၊ ၀ိမတၱၱသၼႎ ၀ိမတၱၱမွိတိဥာဏံေဟာတိ၊ ခိဏာဇာတိ၊ ၀ုသိတံ ျဗဟၼစရိယံ၊ ကတံကရဏီယံ၊
နာပရံ ဣတၳတၱာယာတိ၊ ပဇာနာတိ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔ခႏၶာငါးပါးကို အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟူ၍၊ ပႆံေႏၲာ၊ ၀ိပႆနာပညာမဂ္ပညာျဖင့္႐ႈေသာ၊ သုတ၀ါ၊ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ ပဋိေ၀ဓဟုဆိုအပ္ေသာ အၾကားအ ျမင္႐ွိေသာ၊ အရိယာသာ၀ေကာ၊အရိယာျဖစ္ေသာ ငါဘုရား၏ တပည့္သည္၊ ၀ါ၊ အရိယာျဖစ္ေသာတပည့္သည္၊ ႐ူပသၼႎပိ၊ ႐ုပ္၌လည္း၊ နိဗိ္ၺႏၵတိ၊ ျငီးေငြ႕၏၊ ေ၀ဒနာယာပိ၊ ေ၀ဒနာ၌လည္း၊ နိဗၺိႏၵတိ ျငီးေငြ႕၏၊ သညာယပိ၊ သညာ၌လည္း၊ နိဗၺိႏၵတိ၊ ျငီးေငြ႕၏၊ သခၤါေရသုပိ၊ သခၤါရတို႔၌လည္း၊ နိဗၺိႏၵတိ၊ ျငီးေငြ႕၏၊ နိဗၺိႏၵံ၊ နိဗၺိႏၵေႏၲာ၊ ၀ု႒ာနဂါမိနိ၀ိပႆနာျဖင့္၊ ျငီးေငြ႕ျခင္းေၾကာင့္၊ ၀ိရဇၨတိ၊ေလးပါးေသာ
မဂ္ျဖင့္ တပ္ျခင္းကင္း၏၊ ၀ိရာဂါ၊ ေလးပါးေသာမဂ္ျဖင့္တပ္ျခင္းကင္းျခင္းေၾကာင့္၊ ၀ိမုစၥတိ၊ ပဋိပႆဒိ္ၶ၀ိမတၱၱိဟု ဆိုအပ္ေသာ ေလးပါးေသာဖိုလ္ျဖင့္ကိေလသာတို႔မွလြတ္၏၊ ၀ိမတၱၱသၼိ ံ၊ ပဋိပႆဒၶိ ၀ိမတၱၱိဟုဆိုအပ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္၌၊ ၀ိမတၱၱ ံ၊ ကိေလသာတို႔မွလြတ္သည္၊ အမွီ၊ ျဖစ္၏၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ဥာဏံပစၥေ၀ကၡဏာဉာဏ္သည္၊ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏။ ဇာတိ၊ပဋိသေႏၶေနျခင္းသည္၊ ခိဏာ၊ ကုန္ျပီ၊ ျဗဟၼစရိယံ၊ မဂ္တည္းဟူေသာ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို၊ ၀ုသိတံ၊ က်င့္အပ္ျပီ။ ကရဏီယံ သစၥာေလးပါးတို႔၌ ေလးပါးေသာမဂ္တို႔ျဖင့္ ဒုကၡသစၥာကို ပိုင္းျခား၍သိျခင္း သမုဒၵယသစၥာကို ပယ္ျခင္း၊ နိေရာဓသစၥာကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း၊ မဂၢသစၥာကို ပြားေစျခင္၏အစြမ္းျဖင့္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါးအျပား႐ွိေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥဟူသမွ်ကို ကတံ၊ ျပဳအပ္ျပီ။ ဣတၳတၱာယ၊ ဤတစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါးအျပား႐ွိေသာမဂ္ကိစၥ
အက်ိဳးငွာ၊ (၀ါ) ကိေလသာကုန္ခန္းျခင္းငွာ၊ အပရံ၊ တစ္ပါးေသာ မဂၢဘာ၀နာကိစၥံ၊ မဂ္ကိုပြားေစျခင္းကိစၥသည္၊ နတၳိ၊ မ႐ွိ၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ပဇာနာတိ၊ သိ၏၊ ဣတၳတၱာယ၊ ဤပစၥဳပၸန္ ခႏၶာအစဥ္မွအပ၊ ရံတစ္ပါးေသာ၊ ခႏၶာသႏၲာနံ။ ခႏၶာအစဥ္သည္၊ မယွံ၊ ငါ႔အား၊ နတၳိ၊ မ႐ွိ၊
ဣေမပနပဥၥကႏၶၶာ၊ ဤပဥၥဳပါဒါနကႏၶၶာတို႔သည္ကား၊ ပရိေညယ်၊ ပိုင္းျခား၍ သိအပ္ကုန္သည္ျဖစ္၍၊ တိ႒ႏၲိ၊ တည္ကုန္၏၊ ေတ၊ ထိုပဥၥဳပါဒါနကႏၶၶာတို႔သည္၊ ဆိႏ္ၷမူလကား၊ ျဖတ္အပ္ျပီးေသာ အျမစ္႐ွိကုန္ေသာ၊ ႐ုကၡါ၀ိယ၊ သစ္ပင္တို႔ကဲ႔သို႔၊ စရိမက၀ိညာဏနိေရာေဓန၊ အဆုံးစြန္ေသာ၀ိညာဥ္၏ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္၊ အႏုပါဒါေနာ၊ ေလာင္စာမ႐ွိေသာ၊ ဇာတေ၀ေဒါ၀ိယ၊
မီးကဲ႔သို႔၊ နိဗၺာယိႆႏၲိ၊ ျငိမ္းကုန္လတၱံ႕၊ ဣတိ၊ ဤသို႔၊ ပဇာတာတိ၊ သိ၏။
၁၇။ ဣဓမာေ၀ါစဘဂ၀ါ၊ အတၱမနာပဥၥ၀ဂၢိယာ
ဘိကၡဳဘဂ၀ေတာ ဘာသိတံ အဘိနႏၵဳႏၲိ၊
ဣမသႎစ ပနေ၀ယ်ာကရဏသၼႎ
ဘညာမာေန ပဥၥ၀ဂၢယာနံ ဘိကၡဴနံ
အႏုပါဒါယ အာသေ၀ဟိ၊ စိတၱာနိ ၀ိမုစၥိသူတိ။
ဘဂ၀ါ၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ ဣဒံ၀စနံ၊ ဤ႐ူပံ ဘိကၡေ၀အနတၱာ အစ႐ွိေသာ စကားကို အေ၀ါစ၊ ေဟာေတာ္မူ၏၊ ပဥၥ၀ဂၢီယာ၊ ပဥၥ၀ဂၢီအမည္႐ွိကုန္ေသာ၊ ဘိကၡဳရဟန္းတို႔သည္၊ အတၱမနာ၊ ႏွစ္လိုၾကည္႐ႊင္ေသာစိတ္႐ွိကုန္သည္ျဖစ္၍၊ ဘဂ၀ါေတာ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏၊ ဘာတိသံ၊
စကားေတာ္ကိုအဘိနႏၵဳံ၊ ဦးျဖင့္ခံကုန္၏၊ ၀ါ၊ အလြန္ႏွစ္လို၀မ္းေျမာက္ကုန္၏၊ ဣမသၼိ ံစပနေ၀ယ်ာ
ကရဏသၼိ၊ံဤဂါထာမဘက္သက္သက္ေသာေ၀ယ်ာကရဏကို၊ ဘညာမာေန၊ ေဟာေတာ္မူအပ္
သည္႐ွိေသာ္၊ ပဥၥ၀ဂၢီယာနံ၊ ပဥၥ၀ဂၢီ အမည္႐ွိကုန္ေသာ၊ ဘိကၡဴ၊ ရဟန္းတို႔အား၊ ၀ါ၊ ရဟန္းတို႔၏
အႏုပါဒါယ၊တဏွာမာနဒိ႒ိအားျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုေသာတရားကိုငါ၏၊ ဥစၥာ၊ ငါ၏ ကိုယ္ဟု မယူမူ၍၊ အာသာေ၀ဟိ တစ္ဖန္မျဖစ္ျပန္ေသာ ခ်ဳပ္ျခင္းျဖင့္ခ်ဳပ္ကုန္ေသာ အာသေ၀ါ တရားေလးပါးတို႔မွ၊ ၀ါ၊ ေလးပါးတိုသည္၊ စိတၱာနိ၊ စိတ္တို႔သည္၊ ၀ါ၊ စိတ္တို႔ကို၊ ၀ိမုစိ္ၥသု၊ လြတ္ကုန္၏၊၀ါ၊ လြတ္ကုန္ျပီ။
အနတၱသေခၤပကထာ
ေထရ၀ါဒဗုဒၶအဘိဓမၼာအရ၊ မသိမႈအ၀ိဇၨာသည္ကား အဆိုးဆံုးျဖစ္၏။ ငါ ဟူေသာ အတၱစြဲႏွင့္တကြ မွားေသာကာယကံမႈ၊ ၀စီကံမႈ၊ မေနာကံမႈအားလံုးသည္ မသိမႈအ၀ိဇၨာမွ ေပါက္ပြားလာ၏၊ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ဟူသမွ်သည္ ယင္းမသိမႈမွအေျခခံလာ၏၊ ကာလေဒသ ၀ိညာဏ(၀ါ) သဗၺေလာက၊ သခၤါရေလာက၊ ၾသကာသေလာကႏွင့္တကြ ဘံုဘ၀အားလံုးတြင္ ႐ွိ႐ွိသမွ် သဘာ၀အားလံုး၏
ဖန္ဆင္း႐ွင္မွာ ယင္းမသိမႈ အ၀ိဇၨာပင္ျဖစ္ပါသည္။
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာတြင္ မသိမႈအ၀ိဇၨာအား ပထမဦးဆံုးစ၍ ျပထားပါေသာ္လည္း ဘ၀၏အစပထမ ကြင္းဆက္ဟုမယူရပါ။ ဘ၀၏ပထမအေၾကာင္းအရင္းဆိုသည့္ ျပႆနာႏွင့္
ေရာေထြးမသြားေစလိုပါ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေခၚ က်ိဳးေၾကာင္းနိယာမေဒသနာတြင္ ဘ၀၏အစကိုမေဟာပါ၊ ယင္းသေဘာထားကို နားလည္ဖို႔လိုရန္ကာလေခၚ အခ်ိန္၏ သဘာ၀ကိုစဥ္းစား ၾကည့္ဖို႔လိုပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သိထားသည့္အတိုင္း အခ်ိန္ကာလဆိုသည္မွာ သခၤါရဓမၼ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္သြယ္မႈ နိယာမ၊ သဘာ၀ေလာက၏အျပင္တြင္မ႐ွိပါ။ ေနကိုလည့္ပတ္ေ႐ြ႔လ်ားေနေသာဤကမၻာေျမစၾကာ၀ဠာအတြင္း ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာ အျခား ေနမ်ားႏွင့္ ျဂိဳလ္မ်ား၊ အနီးအနားတြင္ ပိုမိုထင္႐ွားစြာေ႐ြ႕လ်ားေနသည့္ အျခားအျခားေသာအရာ၀တၳဳမ်ား စသည္တို႔ႏွင့္အလားတူစြာ ႐ုပ္၀တၳဳကိုယ္ထည္မ်ား အခ်င္းခ်င္းအညမညသတၱိျဖင့္ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္သြယ္ေ႐ြ႔လ်ားလႈပ္႐ွားရာမွ ကာလ သို႔မဟတၱ အခ်ိန္ဆိုသည့္ သေဘာတရား ေပၚေပါက္လာပါသည္။ ကာလေခၚအခ်ိန္မွာ ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းေ႐ြ႕ေနသည့္ သေဘာသဘာ၀ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ၊ ေဒသ(အာကာသ) ေခၚ တည္ရာေနရာဌာန႐ွိရပါမည္။ ထို့ေၾကာင့္ ကာလႏွင့္ေဒသသေဘာတရား ႏွစ္ပါးမွာ အတူတူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ခြဲျခား၍ ေ၀ဖန္ရန္မသင့္ေပ။ အိန္စတိန္းသည္ သဘာ၀အတိုင္း အညမညသတၱိ၊ နိႆယသတၱိတို႔ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္ အမွီျပဳေနသည့္ကာလ ေဒသတို႔ကို တစ္ခုတည္းအျဖစ္ေပါင္းစပ္ကာ အကၡရာသခ်ၤာတြင္ တြက္ကိန္းထတၱခဲ့ပါသည္။ ႐ုပ္၀တၳဳအထည္ကိုယ္ျဒပ္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္သဘာ၀ အာကာသဓာတ္တည္ရာ ေဒသမ႐ွိလွ်င္ကာလေခၚ အခ်ိန္လည္းမ႐ွိႏုိင္ပါ။ ကာလေခၚအခ်ိန္မ႐ွိလွ်င္ ဘာမွ်မတည္႐ွိႏုိင္ပါ။ သဘာ၀ေလာက ဓာတ္၀တၳဳေတြ မတည္႐ွိပါကလည္း ကာလေခၚ အခ်ိန္လည္း ႐ွိမည္မဟတၱပါ။ ဘာမွ်မ႐ွိလွ်င္ အခ်ိန္ကာလလည္း မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာအရသံသရာႏွင့္ အနည္းဆံုး ၾသကာသ ႐ုပ္ေလာက စၾကာ၀ဠာတစုံတရာ မေပၚေပါက္မွီက အခ်ိန္ကာလလည္း မ႐ွိႏိုင္ဆုသည္ကို လကၡံ
ရပါမည္။ အဂၤတၱၱရနိကယ္တြင္ ““အ၀ိဇၨာဖံုးလႊမ္းမႈေၾကာင့္သတၱ၀ါတို႔၏ အစကိုမသိရ”” ဟု ေဟာ ေတာ္မူထားပါသည္။ မသိမႈ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာကာလေဒသ စၾကာ၀ဠာသည္အဆက္မျပတ္သည့္ ပညတ္စက္၀ိုင္းကဲ့သို႔ အစကို႐ွာမရႏုိင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကီအသိဉာဏ္မွ ၎ကိုနားမလည္ႏုိင္
ပါ။ထိုးေပါက္၍မသိမျမင္ႏုိင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သိစိတ္သည္ပင္ ဤခက္ခဲသည့္
စက္ယႏၲရားအတြင္း ေဘးပတ္ပတ္လည္အေျခအေနမ်ား၏ ၾကိဳးဆြဲခ်က္မ်ားအတိုင္း““က”” ေနရသည္မ
ဟတၱပါေလာ။ မသိမႈအ၀ိဇၨာသည္ ေၾကာင္းက်ိဳးကြင္းဆက္ အစဥ္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ရ၏။ ၎ကလည္း ယင္းနိယာမအစဥ္ႏွင့္ အေျခအေနမ်ားကို အစဥ္မျပတ္ တခဏမွတခဏသို႔ ဖန္တီးေပး၏။ စိတ္ဆို သည္မွာ အက်ဥ္းသားကဲ့သို႔ မိမိ၏အေဆာက္အဦး၊အခ်ဳပ္ခန္းနံရံအတြင္းသာလႈပ္႐ွားေနရပါသည္။
အျပင္သို႔မထြက္ႏုိင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းေလာကနိယာမအစဥ္ကို ယထာဘူတက်က် မသိႏုိင္၊ မျမင္ ႏုိင္ပါ။ (၀ါ) မိမိ၏ သဘာ၀အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း မသိႏုိင္ပါ။
ျပဳျပင္စီရင္မႈ မကင္းသည့္ ပညတ္တရားအားလံုးသည္ ျပဳျပင္စီရင္မႈ မကင္းေသာေၾကာင့္ တကယ္အစစ္အမွန္ဟု မဆိုႏုိင္ပါ။ပရမတၱ အမွန္အားျဖင့္သူတို႔အားလံုးအထင္အ႐ွားရပ္တည္မႈမ႐ွိပါ။
ကမၻာ႔အေတြးအေခၚ ပညာ႐ွင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဘာဂ္ဆင္ ဆိုသူ ေျပာသကဲ့သို႔ ဤစၾကာ၀ဠာ ႐ွိမည္သည့္ ၀တၳဳပစၥည္းမဆို အျခား၀တၳဳပစၥည္းမ်ားမွ တသီးတျခားခြဲထတၱျပီး တခုတည္းအေနျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဥပမာ အ၀ိုင္းပဲ သို႔မဟတၱ ေလးေထာင့္ပဲ ဟု၎၏ ပံုသ႑န္ကို ေဖၚထတၱေျပာဆိုရာတြင္ အ၀ိုင္းေလးေထာင့္ပံုသ႑န္မ႐ွိေသာ ၀တၳဳပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းစာကာ ေဖာ္ထတၱေျပာဆိုရမည္။အျခားအရည္အေသြး၊ အေရာင္အဆင္း၊ အနံ႔အရသာ အစ႐ွိသည့္ အာ႐ုံခံဒြါရေပါက္တို႔မွတစ္ဆင့္ ေရာက္လာသည့္ကိစၥအ၀၀တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ၊ ၎တို႔သည္တည္ျငိမ္မႈမ႐ွိ၊ အျမဲမျပတ္ တ႐ြ႐ြလႈပ္႐ွား ေဖါက္ျပန္ေပ်ာက္ပ်က္သြားျခင္း၊ ႐ုပ္သဘာ၀၊ အႏုျမဴစြမ္းအင္ အစ႐ွိသည္တို႔တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆက္ကာျဖစ္ေပၚလိုက္ ေဖါက္ျပန္လာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ စသည္တို႔ပင္တည္း။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာအရ ဒုကၡဟူသည္ စိတ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ဆင္းရဲတစ္မ်ိဳးတည္းသာမဟတၱပါ။ သခၤါရဓာတ္ေတြ အားလံုးတည္ျငိမ္မႈကင္းကာ အျမဲမျပတ္ လႈပ္႐ွားေ႐ြ႕ေလွ်ာေျပာင္းလဲကာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေခၚပါသည္။ ဤသည္ကိုပင္ အႏုျမဴမႈန္၏ ဗဟိုခ်က္မတြင္လည္းေကာင္း၊ ႐ူပကာယခႏၶာကိုယ္ ေပါက္ဖြားၾကီးျပင္းလာျပီးေနာက္ ေသဆံုးပ်က္ဆီးသြားရာတြင္လည္းေကာင္း၊ စိတ္အစဥ္မ်ား ခဏမစဲဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားလိုက္ေနသည့္ သဘာ၀ျဖစ္ပ်က္အစဥ္တြင္လည္းေကာင္း၊ အႏွံ႔အျပားထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္သည့္ ေလာကဓာတ္မူလပင္ရင္း
သဘာ၀ဓမၼဟု ေခၚဆိုရပါမည္။ အဘယ္မွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အျမဲမျပတ္ ျဖစ္ကာပ်က္ကာ ေ႐ြ႔လွ်ားလႈပ္႐ွားေနပါက ဒုကၡဟုဆိုရပါမည္။ သက္႐ွိသက္မဲ႔ အားလံုးအက်ံဳး၀င္ပါသည္။
ဗုဒၶအဘိဓမၼာအရ အသိ၀ိဉာဏ္ကင္းမဲ႔သည့္ အသညသတ္ဘံု အပါအ၀င္ ၃၁ ဘံု လို႔ဆိုသည့္ သံသရာတေလွ်ာက္ အားလံုးဒုကၡဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာအတိုင္းေျပာရလွ်င္
အသိဉာဏ္မ႐ွိသည့္ ႐ုပ္အထည္၀တၳဳတို႔တြင္ပင္ ဒုကၡ႐ွိသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
အနိစၥ ဒုကၡ႐ွိေနလွ်င္ အားလံုးခဏမစဲ ေျပာင္းလြဲေနေသာေၾကာင့္ ““ငါ”” ““သူ””ပုဂၢိဳလ္၊ သတၱ၀ါ
ဆိုသည့္ အတၱလည္းမ႐ွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ပုဂၢိဳလ္၊ သတၱ၀ါ၊ အေကာင္အထည္အမွန္မဟတၱ၊ အနတၱသာ ျဖစ္ရပါမည္။ အျမဲ႐ွိသည့္ အတၱ ““ငါ”” အသက္လိပ္ျပာ
မဟတၱပါ။ အရာ၀တၳဳတစ္ခုတည္းသည္ပင္ တခဏႏွင့္ တခဏမတူေတာ႔ပါ။ အမွန္တကယ္ ေတြ႕ျမင္သည္မွာကေတာ႔ ျဖစ္ပ်က္အစဥ္သာ ျဖစ္ပါသည္၊ (၀ါ) ေ႐ွ႔ေရေပ်ာက္ရာ ေနာက္ေရေရာက္သည့္
ေရစီးေၾကာင္းသာျဖစ္ပါသည္။
သိပၸံပညာအရလည္း အႏုျမဴမႈန္တစ္ခုသည္ တစ္ခဏႏွင့္ တစ္ခဏမတူပါ။ အတူတူဟု ထင္ရသည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ကြင္းဆက္ အစဥ္ေခၚ အႏုျမဴေရစီးေၾကာင္း စြမ္းအင္ေၾကာင့္
ျဖစ္ပါသည္။ အလားတူပင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ႏို႔စို႔အရြယ္မွ ႏို႔ညွာအရြယ္၊ ၎မွလူငယ္အရြယ္၊ လူၾကီးအရြယ္၊ လူအိုမစြမ္း စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ၾကီးျပင္းလာရာ ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ အားလုံးတစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္း အတူတူသေဘာထားကာ တစ္နာမည္တည္းကိုသာ ေခၚေ၀ၚသမတၱၾကေသာ္လည္း အမွန္အားျဖင့္ တစ္႐ြယ္ႏွင့္ တစ္႐ြယ္ အလ်ဥ္းမတူေတာ့ပါ။ ခႏၶာကိုယ္႐ုပ္ကလာပ္အားလံုး တစ္႐ြယ္ႏွင့္တ႐ြယ္စပ္ၾကား မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲျဖစ္ပ်က္ကုန္ၾကသည္။ ၎တို႔ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲကုန္ေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္အဆင္း
သ႑ာန္လည္း လက္႐ွိ၊ ပ၀တၱိကာလ၌ပင္ ေျပာင္းလဲကုန္ၾကပါသည္။ စိတ္ႏွင့္၎၏သမၸယတၱတရား
တို႔သည္လည္း တစ္ခဏႏွင့္ တစ္ခဏမတူၾကေတာ့ပါ။ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ျဖစ္ကုန္ၾကပါသည္။ ကမ္းကိုအစြဲျပဳ၍သာ ျမစ္ကိုျမစ္ဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကရာ ယင္းျမစ္ေရအယဥ္ စီးဆင္းသကဲ႔သို႔
စိတ္ေရအယဥ္ စီးဆင္းရာတြင္ တစ္ခဏႏွင့္ တစ္ခဏ စိတ္သည္အတူတူပင္ဟု တလြဲသိျမင္၏။ ဟာရာကလိကပ္(စ္) ဆိုသူ ေ႐ွးဂရိပ္ပညာ႐ွင္ၾကီးတစ္ဦးက ျမစ္တစ္ခုအတြင္းသို႔ ႏွစ္ၾကိမ္ခုန္မခ်
ႏုိင္ပါဟု ဆိုရာ ၎ပုဂၢိဳလ္ၾကီးသည္ ဗုဒၶအလိုေတာ္အတိုင္း ေတြးေခၚသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါဟု ပညတ္အားျဖင့္ေခၚသည့္ ႐ုပ္အစုအေ၀းတို႔တြင္ လည္းေကာင္း၊ နာမ္အစုအေ၀း
တို႔တြင္လည္းေကာင္း၊အျမဲတည္႐ွိေနသည့္အတၱ၊ ငါေကာင္၊ သူေကာင္၊ အႏွစ္အဆိုင္အခဲ
တစ္စံုတစ္ရာမ႐ွိပါ။
မ်ားစြာေသာ အေနာက္တိုင္းအေတြးအေခၚ႐ွင္မ်ားသည္ ဤဗုဒၶ၏ အနိစၥ (အျမဲမ႐ွိ ျဖစ္ကာပ်က္ကာ ဓမၼတာ) အစ႐ွိသည့္ ေလာကနိယာမသေဘာတရားကို လကၡံၾကပါျပီ။ ေလာကအသိ
ဉာဏ္သက္သက္ျဖင့္ လကၡံ႐ံုႏွင့္လူတို႔၏စိတ္ကိုသမုဒယအစြဲအလမ္းေႏွာင္ၾကိဳးတို႔မွလြတ္ေျမာက္ႏုိင္
မည္ မဟတၱပါ။ စိတ္သည္ မိမိ၏ သခၤတနယ္မွ ေက်ာ္လြန္၍ အသခၤတနယ္႐ွိ ပရမတၱအမွန္ကို
ယထာဘူတက်က် မသိႏုိင္ပါ။ ဤကဲ႔သို႔ ဆိုဖို႔ရန္ စိတ္ကိုေအာင္ႏိုင္ရပါမည္။ ဆုံးမႏွိပ္ကြပ္ႏုိင္႐ုံ
သာမက လႊမ္းမိုးထားႏိုင္ရပါမည္။ ဤပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ဖို႔ရန္ ကမၼ႒ာန္းအာထတၱရပါမည္။
ကမၼ႒ာန္းတရားကို သမာဓိမွအစျပဳပါသည္။ ပထမဦးစြာ စိတ္၏လႈပ္႐ွားမႈကို လံုးလံုးျငိမ္သက္သြားေစရန္၊ ဧကဂၢတာ အာ႐ုံတစ္ခုတည္းအေပၚ၌သာ စိတ္ကိုလိုသေလာက္ထား
ႏိုင္ဖို႔ အားထတၱရပါမည္။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာအရ ကမၼ႒ာန္းအားထတၱနည္းေပါင္း (၄၀) ႐ွိပါသည္။ သင့္ေလွ်ာ္သည့္ နည္းတစ္နည္းျဖင့္ အားထတၱ၍ေအာင္ျမင္ပါလွ်င္ သာမန္အသိစိတ္ျဖင့္ အလွမ္းမမွီသည့္ (၀ါ) သခၤါရေမာဟ အေမွာင္တံတိုင္းအကာၾကီးအျပင္ရွိ ျပဳျပင္ျခင္းကင္းသည့္
အသခၤတ ယထာဘူတဉာဏ္အလင္းကိုရရွိေရာက္ရွိႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ယင္းဉာဏ္အလင္းသို႕
ေရာက္ရွိရရွိသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ကိေလသာစိတ္ေတြအားလံုးဆိတ္သုန္းျပီးတပ္မက္စြဲလမ္းေသာ
ဘ၀တဏွာ ၀တၳဳကာမတဏွာ အစရွိသည္တို႕လည္းအားလံုးခ်ဳပ္ျငိမ္းကုန္ဆံုးျပီး၊ သံသရာ၀ဲၾသဃစက္ရဟတ္ရပ္ဆိုင္းသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ဤသည္ကိုပင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ကုန္ရာနိဗၺာန္ဟုေခၚပါသည္။ အတၱဆိုသည္႔ ငါ ခ်ဳပ္ျငိမ္းကုန္ဆံုးသြားသည္ မဟတၱပါ။
အတၱဆိုသည္႔ ငါ ဘယ္တုန္းကမွ တကယ္မရွိပါ။အတၱဆိုသည္႔ ငါ အမွား ““စြဲ”” သာကုန္ဆံုး ခ်ဳပ္ျငိမ္းပါသည္ပရမတၱအစစ္အမွန္ကိုေတြ႔ရွိေရာက္ရွိလာသည္ႏွင့္မမွန္သည့္ပညတ္တရား
ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါသည္။ေျခာက္ပါးအာ႐ံုကာမဂုဏ္အေႏွာင္အဖြဲ႔မွလြတ္ေျမာက္ေသာအခါ၊ ဘ၀တဏွာအစြဲအလန္းလည္းကုန္ဆံုးသြားပါသည္ဘ၀တဏွာကုန္ဆံုးလွ်င္
ေနာက္ထပ္ဇာတိပဋိသေႏၶမရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ပဋိသေႏၶမရွိလွ်င္အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱတို႔လည္း
ကုန္ဆံုးပါေတာ့၏။ ။
+++++++++++++++++
No comments:
Post a Comment